Στο σκοτάδι ξανά…μα δεν είμαι μόνη…

Ένα κερί τρεμοσβήνει…

Αφήνοντας αποτυπώματα στην σκοτεινιά…

Μια φωνή… παρέα με λίγες νότες..

Συνθέτουν μια μελωδία που σε αγγίζει…

Ο ήχος του πάγου… καθώς λιώνει στο ποτό μου…

Το τσιγάρο που καίει στο τασάκι…

Και η μοναξιά μου που κάθεται αντίκρυ…

Κοιτώντας με ειρωνικά…

Είναι η παρέα που μου κρατάει συντροφιά…

Τόσος θόρυβος… στην τόση σιωπή σου….

Λίγα όνειρα αφημένα στην άκρη…

Απ’αυτά… που δεν μπορείς να φτάσεις…

Μερικά λόγια…που στοιχειώνουν την ψυχή…

Απ’αυτά… που δεν μπορείς να ξεχάσεις…

Κάποιες πράξεις… που σημάδεψαν την καρδιά….

Και που εγώ… δεν μπορώ να αφήσω πίσω…

Κι εκεί… στην σιωπή αυτής της παρέας…

Η μορφή σου…η εικόνα σου…η φωνή σου…

Αυτός που με πλήγωσε…

με ταπείνωσε…με σκότωσε….

Εσύ… αυτός.. που θα έπρεπε να μισώ….

Εσύ…αυτός που εγώ… ακόμα αγαπώ…