Όχι, δεν σας βγήκα και γω θεούσος.

Απλά μετά από δυόμισι μήνες έβαλα καινούρια γυαλιά και άρχισα να βλέπω επιτέλους. Η εποχή της τυφλοποντικίασης φαίνεται να περνά.

Και μιας και αναφέρθηκα στις θεούσες, θυμήθηκα μια παλιά συμφοιτήτρια, από αυτές με τις μακριές κοτσίδες, τα πουκάμισα με τα μανίκια τα κουμπωμένα μέχρι το λαιμό, τα κομποσκοίνια και τις μακριές φούστες που μοίραζαν το "χριστιανικό περιοδικό για τη νεολαία" με τον τίτλο "η Δράσις μας".  Δουλεύαμε στο εργαστήριο, κάμποσοι φοιτητές και η θεούσα βέβαια, καθώς και ένας ιταλός φοιτητής ο οποίος είχε έρθει με Erasmus για ένα εξάμηνο. Κάποια στιγμή, μια δυσάρεστη οσμή σα χαλασμένο αυγό, από αυτές που συχνά υπάρχουν στα εργαστήρια, αρχίζει από κάπου να διαχέεται. Ο ιταλός τότε αρχίζει να φωνάζει κοιτώντας τη θεούσα:

"ma que puzza! ma que PUZZA!"

Η θεούσα κιτρίνισε, πρασίνισε και εν τέλει κοκκίνισε φεύγοντας τρεχάτη. Περιττό να σας πω ότι οι άλλοι κλαίγαμε από τα γέλια και ο ιταλός κοίταζε σαν χάνος. Η θεούσα πάντως την άλλη μέρα γράφτηκε στα ιταλικά και απ' ότι έμαθα από κοινό γνωστό την εν λόγω λέξη με την ελληνική της έννοια την έμαθε για τα καλά αργότερα....έχει ήδη τρία παιδιά.