Στην άκρη του δρόμου…πεταμένο ένα τσιγάρο…

Που σιγοκαίει φτάνοντας στο τέλος του…

Μια παπαρούνα λίγο πιο εκεί… αντιστέκεται

Στη δύναμη του αέρα κρατώντας τα πέταλα της….

Πόσο μου μοιάζει με το πείσμα των παιδιών…

Όπως όταν χτυπάνε με δύναμη το πόδι λέγοντας…

Εγώ το θέλω και θα το έχω…

Πόσο απλά θα ήταν όλα αν είχαν τόση δύναμη

Τα θέλω μας ώστε να γίνονται αληθινά απλά και μόνο…

Γιατί το θέλουμε μέσα απ’την ψυχή μας…

Όμως αναρωτιέμαι…

Πόση δύναμη μπορεί να έχει  μια ψυχή;;

Πόσο κουράγιο για να μπορεί ν’αντέξει;;

Πόση υπομονή ώστε να δείχνει άλλα από αυτά που νιώθει;;

Πόση προσποίηση …ώστε να μπορούν κάποιοι να χαμογελούν…

Όταν εσύ δακρύζεις…

Και όταν βγαίνει ο ήλιος κι εσύ λαχταράς το σκοτάδι…

Να κρύψεις τις πληγές σου από τα βλέμματα…

Και να γίνεις ο εαυτός σου…

Όταν γελάς ενώ θέλεις να κλάψεις….

όταν δείχνεις ότι η ζωή συνεχίζεται…

και ότι την ζείς…

ενώ για σένα έχει σταματήσει….

Και έχεις πάψει να την ακολουθείς…

Πόση αγάπη μπορεί να χωρέσει η καρδιά ενός ανθρώπου;;

Και πόσες θυσίες μπορεί να κάνει;;

Πολλά τα ερωτήματα….

Καμία απάντηση…Μόνο δυο δάκρυα…

Με το βλέμμα υψωμένο στον ουρανό…

Παναγιά μου… βοήθησε με ν’αντέξω….