Η αλήθεια είναι πώς το Φθινόπωρο κρύβει μια μελαγχολία το αφιλότιμο άλλο πράγμα και κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η τσαγκαροδευτέρα των μηνών. Διακοπές γιοκ, χειμώνας ante portas και κυρίως (κλαψ) αντίο στην καλοκαιρινή γυναικεία μόδα που αν μη τι άλλο προσφέρει άφθονο οφθαμόλουτρο και καλώς ήρθε ο χειμωνιάτικος συντηρητισμός.
Εμένα τώρα, η αλήθεια είναι ότι δε με πολυαπασχολούσαν ιδιαίτερα αυτά τα πράγματα (δεν είμαι δα και τόσο ποιητής) άσε που μου αρέσει πολύ η Αθήνα και η ζωή της όταν σφίγγουν τα κρύα-κλάσεις ανώτερη από το καλοκαίρι- αλλά να ξεφύγεις από αυτό το κλίμα δε μπορείς μακάρι να είσαι και ο Down Jones (ιδίως αυτός).
Όταν όμως έβλεπα αυτό το ηλιοβασίλεμα στο νησάκι το καλοκαίρι ήμουν μέσα στην καλή χαρά και μάλιστα πριν αριβάρω στην Αθήνα με άδεια ήμουν γεμάτος θετική προσμονή.
Αλλά βλέπεις μια ακόμη ιδιότητα του Φθινοπώρου είναι να διαψεύδει τις καλοκαιρινές προσδοκίες, γιατί βλέπεις η επιστροφή στην καθημερινότητα σε προσγειώνει βάναυσα-άτιμα παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τα αγόρια (Cherchez la femme) γαμώτο πάντα και παντού…Και μια και θυμήθηκα τα περί μελαγχολιών, ηλιοβασιλεμάτων και συναφών, το πιο καλό που έχω διαβάσει (και βάζω στοίχημα και αρκετοί από εσάς) είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα του Εξπερύ:
-Αγαπώ πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα…
-Μα πρέπει να περιμένουμε…
-Να περιμένουμε τι;
-Να βασιλέψει ο ήλιος.
Φάνηκες έκπληκτος στην αρχή, έπειτα έβαλες τα γέλια. Μου είπες:
-Νομίζω πάντα πώς βρίσκομαι σπίτι μου!
Πράγματι. Όταν στην Αμερική είναι μεσημέρι, όλος ο κόσμος ξέρει ότι ο ήλιος στη Γαλλία δύει. Αν μπορούσαμε για ένα λεπτό να πάμε στη Γαλλία, θα βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς η Γαλλία είναι πολύ-πολύ μακριά.
Όμως πάνω στον μικρό πλανήτη σου, θ’ αρκούσε να μετακινήσεις λίγο την καρέκλα σου. Και κάθε φορά που θα το ήθελες, θα έβλεπες το ηλιοβασίλεμα…
-Μια μέρα, είδα τον ήλιο να δύει σαράντα πέντε φορές! Και λίγο αργότερα πρόσθεσες:
-Ξέρεις…άμα κανείς είναι πολύ λυπημένος, αγαπά τα ηλιοβασιλέματα…
-Τη μέρα που είδες τα σαράντα πέντε ηλιοβασιλέματα, ήσουν, λοιπόν, τόσο λυπημένος; Αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας δεν απάντησε.
Και μετά από αυτό πιστεύω ότι επειγόντως χρειάζομαι μια μπύρα (παγωμένη AMSTEL), ένα τσιγαράκι Marlboro σκληρό (αν και το’ χω κόψει χρόνια) και την αγαπημένη μου soft (και δεν εννοώ τα cookies) ταινία την Emmanuela 1 για να έρθω στα ίσια μου…
άντε γιατί δεν αρχίσαμε καθόλου καλά λέμε…
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο