Μέσα στο χρόνο η αναζήτηση της ευτυχίας μοιάζει ένα κακόγουστο αστείο…

Κι αυτό γιατί είναι τόσο μικρή που ώσπου να τη νιώσεις εξατμίζεται…

Ώσπου να την οσφρυστείς την εκπνέεις…

Ώσπου να την ονειρευτείς τη λαχταράς…

Κι ώσπου να την ξαναδείς πασχίζεις…

Όταν όμως βρεθεί μπροστά σου…

Της δίνεις την αξία που χρειάζεται…

Χαίρεσαι με το πιο μικρό πάνω στη γη…

Κι αγνοείς όσα κάποτε μεγαλοποιούσες και προσπαθούσες να αποκτήσεις…

Θυμάσαι πως είσαι άνθρωπος…

Κι αναζητάς το άλλο σου μισό…

Για να μοιραστείς…

Αυτό το σπάνιο και θαυμαστό συναίσθημα…