17 Νοέμβρη. Σχολική γιορτή. Παράθυρα στις ειδήσεις που αναφέρουν τις συμπλοκές μεταξύ φοιτητών και ΜΑΤ. Και η ουσία να χάνεται. Και η ιστορία να ξεθωριάζει.

Κάτι έγινε εκεί, στο Πολυτεχνείο, πριν κάτι χρόνια. 35 για την ακρίβεια. Όμως εμείς δεν ξέρουμε. Δεν το έχουμε διδαχτεί ποτέ επισήμως στο σχολείο. Δεν το έχουμε δει γραμμένο, δεν μας έχουν πει να το αποστηθίσουμε για να γράψουμε τεστ την επόμενη μέρα. Ίσως επειδή οι ένοχοι ακόμα ζουν μέσα στην κοινωνία. Ίσως επειδή αν μπούμε στην διαδικασία της σύγκρισης θα δούμε κάποιες ομοιότητες.

Σχολική γιορτή. Είπαμε ποίηματα. Παίξαμε τραγούδια. Δείξαμε βίντεο-ντοκουμέντα. Κάναμε μνεία στους νεκρούς. Αυτά...και αύριο πάλι θα συνεχίσουμε να υπομένουμε την ίδια παιδεία, τα ίδια σχολεία, τα ίδια βιβλία.

Εθνικές εορτές. Παρελάσεις. Σήμερα όμως τίποτα. Σου λένε "είναι σχολική αργία". Τίποτα παραπάνω. Λες και η νίκη κατά της Χούντας έχει μικρότερη σημασία από το "Όχι" και την 25η Μαρτίου. Και όταν τους λες ότι πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις σου λένε "έτσι δείχνουμε την περηφάνια μας που είμαστε Έλληνες". Και δεν βρίσκεις το κουράγιο να πεις ότι "περηφάνια είναι να ζεις με το παρόν και όχι με το παρελθόν". Και σιωπάς...

Ξέρεις και ανθρώπους που σήμερα δεν γιορτάζουν αλλά αντίθετα σκυλιάζουν απ'το κακό τους. Αυτοί γιορτάζουν τον Απρίλιο...κι αν τους πεις τίποτα θα σου πουν ότι "είσαι μικρός! Δεν τα ξέρεις καλά!". Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που χαίρονται για την άγνοιά σου και λένε "καλύτερα να μην τα μάθεις ποτέ αυτά".

Θα ήθελες να πας στην πορεία, να φωνάξεις συνθήματα, να πιαστείς χέρι χέρι. Όμως κατά βάθος δεν ξέρεις γιατί θα τα έκανες όλα αυτά. Για να τιμήσεις το παρελθόν. Σεβαστό. Όμως τι γίνεται με το παρόν; Με το μέλλον; Άραγε εμείς θα βγαίναμε στους δρόμους για κάτι παρόμοιο; Θα δενόμασταν στα κάγκελα; Θα γινόμασταν ήρωες;

Όχι...μάλλον όχι...σίγουρα όχι. Οι περισσότεροι θα φεύγαμε στο εξωτερικό για σπουδές με τα λεφτά του μπαμπά. Κάποιοι άλλοι θα μέναμε εδώ ατάραχοι και βολεμένοι. Ελάχιστοι θα έκαναν μικρές επαναστάσεις.

Όμως έτσι είναι κι ας μην το βλέπουμε. Σε κάποιο μάθημα Έκθεσης(υπέροχες ώρες) αναφέρθηκε ότι σε εποχές φαινομενικής δημοκρατίας γεννιούνται οι χειρότερες δικτατορίες επειδή δεν μπορείς να τις δεις. Επειδή σε έχουν πείσει για το αντίθετο. Επειδή σε έχουν ποτίσει με το ανθρακούχο αναψυκτικό της ελευθερίας.

Κι όμως...δεν μπορεί αυτό να αποτελεί τον κανόνα! Κάποιος θα βρει κάποτε το κουράγιο και την φωνή για να κραυγάσει παρόμοια συνθήματα. Και τότε όλο και κάποιος θα τον ακολουθήσει. Και σιγά σιγά κάτι θα γίνει. Μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε ονόματα στον "κάποιον" και να προσδιορίσουμε χρονικά το "κάποτε". Μακάρι να είχαμε μα εικόνα για αυτό το "κάτι".

Ανοίγεις τα μάτια. Τελείωσε η γιορτή. Χειροκροτάς. "Επιτέλους!" αναφωνείς. Θα βγεις τη βόλτα σου, θα διασκεδάσεις, θα πιεις τον καφέ σου και όλα καλά. Και αύριο πίσω στη ρουτίνα σου. Πίσω στους νεφελώδεις στόχους σου. Του χρόνου πάλι θα θυμηθείς τους αγώνες και όλα τα σχετικά...και χαμογελάς μέσα στο σκοτάδι και στη μακαριότητά σου. Και αφήνεις τις επαναστάσεις για αργότερα...

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γνωστή παρέα που με ανέχεται και ομορφαίνει τις μέρες μου.