Στο   γκαστρι  το κυνηγημενο  η ετοιμογεννη  να βρει, μια γωνια

Ν’ απαγκιασει.

Χτυπησε   πορτες , δεν ανοιξαν.

Προσφυφας στην χωρα της, το λεπιδι να  γλυτωσει, το μωρο της.Το είναι της.

Ενας σταυλος, λιγα πανια , το χνωτο των ζωντανων, και η ανακαρα της καρδιας

Της, της ψυχης της…

Ένα κλαμα, το θαυμα της ζωης, ένα βρεφος, μεσα στο καταχειμωνο.

Κατατρεγμενο από τη γεννα του…

Ένα  βρεφος, προδιαγραμμενο…

Βοσκοι, εκεινοι που ηρθαν πρωτοι, στη μαννα, στο μωρο.

Ένα  αστρο    απροσμενα  μεγαλο,  να φωτιζει  την εικονα.

Κι   ο Ηρωδης ν’αλυχτα,

Κ’ οι στρατιωτες  ν’αλυχτουν,

Και το στερεωμα να κλινει  το γονυ.

Στην   Ελπιδα,   στην  Αγαπη,  στον  Ανθρωπο.

Σμυρνα  χρυσαφι  και λιβανι.

Πολυτιμοτερη   συμβολικοτερη καταθεση  δεν  υπηρχε μεγαλυτερη…

Στο  βρεφος,  στο Καταφυγιο το Υστατο.

Στο βρεφος   του βαθους  του λογισμου,

Στο βρεφος   που  όταν όλα μοιαζουν τελμα   αποθετεις  την τελευταια  ικεσια σου.

Και ξερεις ότι θα εισακουστει…

Σ’ αυτό το  Βρεφος…

Αποψινο  θυμιαμα  είναι ο καπνος  μου που σβυνει συνεχεια, 

 ένα ποτηρι που κοντευει ν’αδειασει.

Και μια κρυφη τρυφερη αποπειρα  προσεγκισης.

Μια  νυξη  ,   μια ευχαριστια… Καταλαβαινει, παντα καταλαβαινε…για ολους…