Πώς να αλλάξει ο τόπος μας ,ιδέες πώς να ανθίσουν,

αφού τα πόστα οι παλιοί δεν εννοούν να αφήσουν.

Με βδελυρά χαμόγελα μονοπωλούν τα μέσα,

τα όνειρα των νέων μας φορτώνουνε με φέσια.

Στη θέα τους και η ζωή στάσιμη παραμένει,

η ελπίδα αδικογερνά και πρόωρα πεθαίνει.

Σίγουροι για την έλλειψη άξιου αντιπάλου,

μας γέμισαν με πρόσωπα «βεληνεκούς μεγάλου».

Πληρώνουμε γραμμάτια που δήθεν τους χρωστάμε,

ακάλυπτες επιταγές που πάντα κουβαλάμε…

Κι εκείνοι από το βήμα τους τη χώρα καμαρώνουν

και κάθε μέρα πιο πολύ όλο και τη σκοτώνουν…