Δεν ξέρω αν είναι καλός ο τρόπος που αντιδρώ στην πίεση που νιώθω για πράγματα που πρέπει να κάνω και δεν τα θέλω.

Επιλέγω απλά να ξεφύγω από αυτά, στο βαθμό που μπορώ. Δε θέλω να κάνω μάθημα. Σκέφτομαι σοβαρά να βρω έναν λόγο, για να μην πάω. Δε θέλω να δουλέψω το τάδε θέμα. Δε θα το δουλέψω. Κι ας μην πληρωθώ. Νιώθω ότι δεν αντέχω να πιέζομαι, ότι η ζωή είναι σύντομη και ότι δεν μπορώ άλλο να κάνω πράγματα που δε μου δίνουν χαρά.

Το θέμα είναι, όμως, ότι στη ζωή πρέπει να κάνουμε και πράγματα που δεν μας αρέσουν. Πρέπει να είμαστε συνεπείς με αυτά που αναλαμβάνουμε. Αυτή η ευκολία με την οποία αποκηρύσσω το "πρέπει" με τρομάζει. Κι αν ακόμα (θεωρητικά) είμαι τυχερή, που μπορώ και ξεφεύγω (όχι χωρίς τίμημα, βέβαια συν τις τύψεις), μήπως επιλέγω τον εύκολο δρόμο; Μήπως δεν παλεύω αρκετά; Μήπως είμαι απλά άνθρωπος που τα θέλει όλα εύκολα και δεν προσπαθεί; Δεν ξέρω, να πάρει η ευχή!

Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω πίεση, ότι δε θέλω να νιώθω έτσι, ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο, ώστε να με ευχαριστεί αυτό που δουλεύω, για να μην πιέζομαι. Κι αναρωτιέμαι, μήπως τελικά είμαι ακόμα στην αρχή. Μήπως ακόμα δεν έχω βρει τον επαγγελματικό μου δρόμο... Μια δουλειά να με εξιτάρει, για να την κάνω με ευχαρίστηση, χωρίς αυτήν την (απαίσια) πίεση.

Αϊντε, άαααιντε! Γραμμή για τον ψυχίατρο...