Ταξί… Σύνταγμα… Σοφοκλέους…
  Στενάκια να αποφύγεις τα φανάρια. Ψιλόβροχο και νέκρα. Μόνο οι ιέρειες των ακτημόνων του έρωτα στις σκοτεινές κερδισμένες με σπέρμα γωνιές τους.   
  Πίσω από το τζάμι του ταξί, με ζέστη και ασφάλεια ξεκλειδώνω λέξεις  και φράσεις. Το ραδιόφωνο φέρνει τη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου:   «Γύρισε κάμπους και βουνά, και πανηγύρια πέρασε στις αγκαλιές των κοριτσιών»…    
  Αθηνάς… κάτι μίζερες επιγραφές από Νέον ξεροσταλιάζουν μόνες τους, στάζοντας καλοκαίρια που έχασαν το πλοίο και δεν ήρθαν ποτέ… 
  Επιλέγω άλλη διαδρομή… Δραπετεύω σε σένα.

  Ποτίζω τη νύχτα αψέντι, κι αφήνομαι να με οδηγήσει να σε ξαναβρώ εκεί που σε άφησα.  
  Και με πάει παραπατώντας. Και σε βρίσκω.  
  Φτύνει γκρεμούς κι ανέμους το βλέμμα σου. Παράξενη τρελή ισορροπία ο έρωτάς σου.  Γεννήθηκα ακροβάτης και παράξενος, μα το σχοινί σου   μοιάζει τόσο απρόθυμο… Αγαπάς τους καθρέφτες που δείχνουν όμορφα είδωλα….
  Απεγνωσμένες κλήσεις στο κινητό στις 7 το πρωί…  Νύχτες λειψές εξ’ ορισμού, δεν πάει άλλο, λανθάνω και λιγοστεύω σου λέω, και δεν αντέχω να αφαιρούμαι δίχως νόημα… Μικρά επιτόπια τίποτα, αναπόφευκτα θα ξημερώσει κάποια στιγμή, το ξέρουμε μεγάλε όμως αργεί πολύ ακόμα…   Μάταιες έξοδοι στα Εξάρχεια. Δεν θέλω να φάω. Θα με ξενερώσει. Δεν θέλω σου λέω. Εδώ πουλάς την παλιά ασπρόμαυρη ψυχογραφία σου για τρεις δεκάρες δίκιο της βραδιάς. Φεύγεις αγκαλιά με δυό άγνωστους φόβους.
  Και εγώ δεν είμαι πιά εγώ.
  Επιβάτης είμαι, και η νύχτα ένας ταξιτζής μυστήριος και η διαδρομή πάντα στο ίδιο σημείο καταλήγει. Πληρώνω πανάκριβα την ταρίφα, με κλέβουν το ξέρω, όμως δεν τολμώ να ανοίξω την πόρτα και να βγω από το ταξί… 
 
  Έξω, λυσσομανάς και βρέχεις.