Λέξεις ενός άνδρα που μόλις έγινε πατέρας, όταν μου έστειλε φωτογραφία του μωρού τους. Είναι τόση η χαρά και η ευτυχία του, που τις πρώτες αυτές μέρες τα έχει αφήσει όλα κι ασχολείται μόνο με το μωράκι και τη "γυναίκα της ζωής του" (πάλι δικά του λόγια... :)). Και πάνες αλλάζει και μπανάκι του κάνει κι έχουν απορροφηθεί εντελώς κι οι δύο από το θαύμα...

Προφανώς περί θαύματος πρόκειται και με διττή έννοια.... Θαύμα είναι από τη μια το γεγονός της νέας αυτής ζωής. Θαύμα, όμως, είναι σήμερα το να γεννιέται ένα παιδί μέσα σε μία αληθινή σχέση αγάπης δύο ανθρώπων, που συνειδητοποιούν (αμοιβαία) αυτή την έλευση, γιατί έχουν ψάξει μέσα τους λίγο πιο βαθιά και γιατί, αν δεν "ήταν ο ένας για τον άλλο", δε θα ήταν μαζί ούτε θα αποφάσισαν να "δημιουργήσουν ζωή". Πόσο τυχερό αυτό το μωράκι..! :) 

Έχω δει άλλα παιδιά να γεννιούνται, γιατί "έτσι είθισται", σε σχέσεις μη λειτουργικές, σε σχέσεις που οδηγούνται στο γάμο από αδυναμία, απελπισία ή συνήθεια. Δε λέω ότι απουσιάζει πάντα ο έρωτας. Συχνά υπάρχει, αλλά κάπου εκεί, στα σκοτεινά, χάνεται. Και μετά βλέπω γυναίκες να "πιέζουν" τα πράγματα, ώστε να παντρευτούν, κάτω από την πίεση του χρόνου και της κοινωνίας (που λίγο νοιάζεται για την ουσιαστική ευτυχία, για την αλήθεια της ζωής). Βλέπω άνδρες να παντρεύονται και να γίνονται γονείς, χωρίς να νιώθουν το "θαύμα" της γυναίκας της ζωής τους, χωρίς καν να νιώθουν το "θαύμα" της νέας ζωής, συχνά χωρίς καν να είναι εκεί, άλλοτε "φυσικά" κι άλλοτε "ψυχικά". 

Μα πώς μπορούν; Πώς μπορούν να παίρνουν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή, έτσι υπολογιστικά οι μεν, χωρίς συναίσθηση οι δε, χωρίς αληθινή αμοιβαία αγάπη κι επιθυμία; Πώς αποφασίζουν να ζήσουν μια ζωή μέσα στο συμβιβασμό και τη δυστυχία; Ή μήπως δεν είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν συνειδητοποιούν τι γίνεται;

Ναι, ναι, μου το είπε η φίλη μου η Γκέλυ ότι είμαι πολύ ρομαντική κι ότι η ζωή δεν είναι έτσι, ας το πάρω χαμπάρι μια ώρα αρχίτερα. Κι ότι κι εκείνη έκλαιγε που αναγκάστηκε να "παραιτηθεί" από τη φαντασίωση της ρομαντικής πρότασης γάμου και του είπε "αν δε θέλεις να παντρευτούμε, χωρίζουμε. Δεν έχω άλλο χρόνο". Κι ότι έκανε μία καλή οικογένεια και υπέροχα παιδιά κι αυτό είναι ένα θαύμα από μόνο του, ακόμα κι αν εκείνος δεν είναι ο μεγάλος της έρωτας ή ό,τι ονειρευόταν. "Με τα όνειρα θα μείνεις μόνη σου", μου είπε.

Κι εμένα μου φαίνεται απίστευτο να προχωράς σε κάτι τόσο σημαντικό με κάποιον που δεν είναι ο μεγάλος σου και αμοιβαίος έρωτας. Μου φαίνεται αδιανόητος, σκλαβιά, ακόμα κι απεχθής ένας γάμος, έτσι, γενικά κι αόριστα. Είναι που είναι κάτι πολύ δύσκολο. Θέλει κόπο, θέλει δουλειά πολλή... από το να φροντίζεις για άλλους, άταν έχεις μάθει μια ζωή να σε φροντίζουν, μέχρι να μειώσεις την ατομική σου ελευθερία, να παραιτηθείς από την ανάγκη των προσωπικών στιγμών απομόνωσης, να είσαι εκεί γιατί "έτσι πρέπει". Όλα αυτά είναι τόσο δύσκολα, που για να γίνουν ... θα πρέπει να νιώθει ο ένας για τον άλλο ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να είναι μαζί... να επικοινωνούν ουσιαστικά, να μη φοβούνται να μοιραστούν, να ανοιχτούν, να ακουμπήσουν ο καθένας την ψυχή του στον άλλο...

Από αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα...

Μακάρι όλα τα μωράκια να βιώνονται ως "θαύματα"

κι από τους δύο...