Φάγαμε πόρτα προχθές και καλά να πάθουμε, αφού πήγαμε αργά και το Κύτταρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο... Έπρεπε να το φανταστώ και να επιμείνω να μην πάρουμε το αυτοκίνητο, ώστε να χάσουμε τόση ώρα με την κίνηση και το πάρκινγκ, αλλά δεν επέμεινα... :(

Μου στοίχισε... Ήθελα πολύ να ακούσω τα Κρίνα live προχθές... Λαχταρούσα για τα τελευταία... το Σκιάχτρο, τους Χειμώνες, τον Αγνό, τον Τελευταίο Σταθμό!...Αααχ! Τελικά ο Μάκης με αποζημίωσε (εν μέρει, γιατί Κρίνα δεν ήταν) και με πήγε στον Παντελή Θαλασσινό και τη Μελίνα Κανά. Διαφορετικό είδος μουσικής, αλλά εξίσου ποιητικός, δυνατός στίχος που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή...Ναι, ναι, θα έλεγα ότι έχουν ως κοινό οι δύο αυτοί μουσικοί κόσμοι το ότι ο στίχος μιλάει στην ψυχή και την αγγίζει...

Είναι πολύ γλυκό παιδί ο Μάκης. Νιώθω ότι μου μιλάει με ειλικρίνεια, ότι δεν κρύβει τα τρωτά του σημεία, ότι παραδέχεται λάθη και προσπαθεί για το καλύτερο. Είναι κι όμορφο παλικάρι. Καλύπτει και το φετίχ που έχω με το ύψος. Αλλά..., άντε να εξηγήσεις τώρα αυτό το ανεξήγητο "αλλά". Μού χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μερικές φορές, κάποια στιγμή άγγιξε και το χέρι μου... Χαμογέλασα και τραβήχτηκα εξίσου απαλά, σιγά σιγά. Με ειλικρίνεια του μιλησα κι εγώ. Με την ειλικρίνεια, με την οποία μιλάω πάντα. Ξέρει και για την αφέλεια και το ρομαντισμό μου, για τη χαζομάρα μου, για το πόσο σημαντικό θεωρώ το να επικοινωνούν οι άνθρωποι και να σχετίζονται, εφόσον εκτιμούν ο ένας τον άλλον, άσχετα από το αν υπάρχει ή όχι ερωτική διάθεση. Πράγματι, οι αξιόλογοι άνθρωποι που συναντούμε, αυτοί των οποίων την παρέα απολαμβάνουμε και με τους οποίους έχουμε πράγματα να πούμε, να μάθουμε, να μοιραστούμε, είναι κρίμα να μην είναι μέσα στη ζωή μας, όταν κι επειδή, αποκλείεται να σχετιστούμε πιο στενά (ερωτικά, δηλαδή). Κι εγώ απολαμβάνω το φλερτ, απολαμβάνω τη γνωριμία με νέους ανθρώπους και χαρακτήρες, αλλά σχετίζομαι δύσκολα.

Κι αν και απολαμβάνω πραγματικά την παρέα και την παρουσία του, καρδιοχτύπι δε νιώθω. Ναι, λειτουργώ λογικά, αλλά μάλλον η "χημεία" είναι προαπαιτούμενο λειτουργίας της λογικής...Μάλλον αυτό είναι.

Έπειτα, προφανώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Είχα πρόσφατα ερωτευτεί κάποιον άλλο και βρίσκομαι στη φάση ανάρρωσης. Έτσι δύσκολα που ερωτεύομαι, είναι δύσκολη, χρονοβόρα κι η ανάρρωση. Αλλά απαιτείται να γίνει και να ολοκληρωθεί.  Ερωτεύομαι, κατακτιέμαι μέσα από τη συμπεριφορά του άνδρα (τον οποίο, όμως, ήδη θαυμάζω πολύ κι εκτιμώ). Εν προκειμένω, αφού την "πάτησα", η συμπεριφορά του άλλαξε, από πάρα πολύ εώς τελείως. Συμβαίνουν αυτά, ακόμα και σε ανθρώπους, από τους οποίους δεν το περιμένεις. Έτσι είναι η ζωή. Όσο κι αν τον εκτιμώ και τον θαυμάζω ακόμα, δεν μπορώ, πλέον, να είμαι πια ερωτευμένη. Θα ήταν μη υγιές και αυτοπροσβολή κάτι τέτοιο. Το ξέρω, γι' αυτό και σιγά σιγά ο έρωτας, ο πλανευτής, φεύγει. Θέλει το χρόνο του, όμως.

Άντε, ας μου αφιερώσω ένα τραγούδι από τα Κρίνα, που δεν κατόρθωσα να δω live...

"Σε μια γη που ανατέλλει"

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα