στο παράθυρο, ο ουρανός με αυτή τη μελαγχολική σκοτεινότητα, η θάλασσα χειμωνιάτικη, αγριεμένη βασίλισσα κι εγώ, απορροφημένη στις σκέψεις μου, με τη θύμηση της μυρωδιάς της βροχής, να απολαμβάνω τον ήχο του νερού, τη γλυκιά ζεστασιά του χειμώνα. Οι άλλοι δίπλα μου να μιλούν δυνατά κι εγώ να μην ακούω τίποτε ανθρώπινο.  Μα τι ομορφιά, εκεί έξω, Θεέ μου! Δώρο.. Στιγμές που σκιρτίζει η καρδιά... Πόσο θα ήθελα να απομονωθώ να τις απολαύσω...Τι υπέροχα να είχε τη θέα αυτή το σπίτι μου και να βυθιζόμουν στο χαλί, κοιτάζοντας έξω, ακούγοντας τη βροχή, μετρώντας τις σταγόνες της, πετώντας ανάμεσα στα μαύρα και γκρι σύννεφα, που παίζουν μ' εκείνο το διστακτικό, μαγεμένο φως που έχει το βρόχινο σκοτάδι. Κι ίσως εκεί ν' ακουμπουσα την ψυχή μου ήρεμη, σίγουρη, ζεστή...   

"Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά"

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά
Με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
Και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά
Για να πετάει τους νόθους γιους της

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
Μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη
Γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,
Γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
Και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
Κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος
Κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά
Να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος

Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά
Είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο
Διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
Είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
Μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
Και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά
Σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
Από ανθρώπους και θεούς καταραμένος