Έχω στεναχωρηθεί, επειδή έχει στεναχωρηθεί πολύ το Νικούλι μου με όσα της αποκαλύφθηκαν μετά από 8 χρόνια σχέσης. Την έχω από κοντά, σε καθημερινή βάση, να μιλάμε, να ξεδίνει, να το μοιράζεται.

Κι αναρωτιέμαι αν εννοείται, αν μπορεί βάσιμα να υποτεθεί, ότι, αφού είσαι με έναν άνθρωπο 8 χρόνια, θέλεις να είσαι μαζι του για πάντα. (Προσωπικά με το για πάντα δεν εννοώ το να εισέλθεις "εις γάμου κοινωνίαν", για το οποίο έχω μία πολύ συγκεκριμένη θεώρηση, που ίσως αναπτύξω άλλη φορά - αν και για τους περισσότερους ανθρώπους το για πάντα αυτό συνεπάγεται). Τεκμαίρεται, λοιπόν, η επιθυμία αυτή λόγω των πολλών χρόνων σχέσης; ΄Ή τίποτα δεν μπορεί να εννοείται ή να υποτίθεται, εφόσον δεν έχει εκφραστεί σαφώς και ευθέως;

Δεν έχω άποψη, γιατί δεν έχω ιδία πείρα και γιατί δε βλέπω καμία λογική στο να μη μιλούν οι άνθρωποι που είναι σε μία σχέση, να μην εκφράζονται και να μη γνωρίζει ο ένας τι θέλει ο άλλος, ώστε να καταφεύγουν σε υποθέσεις

Δεν είναι όμως μία μοναδική περίπτωση το περιστατικό που αναφέρω. θα έλεγα ότι είναι ένα συχνό φαινόμενο. Πρόσφατα άκουσα και για άλλη ιστορία που μετά από τέσσερα χρόνια η κοπέλα θεωρούσε ότι θα παντρεύονταν κι εκείνος, μόλις ένιωσε ότι εκείνη αυτό περίμενε, αν και στεναχωρήθηκε που θα την πλήγωνε, τη χώρισε. Δε φαντάζομαι να την αγαπούσε και να μην ήθελε να είναι μαζί. Αλλά αφού δεν την αγαπούσε, γιατί διατηρούσε τη σχέση 4 ολόκληρα χρόνια; (ή 8 στην άλλη περίπτωση;). Θα ήθελα πολύ να καταλάβω το λόγο που οι άνθρωποι μένουν/βολεύονται σε μακροχρόνιες σχέσεις, χωρίς να θέλουν πραγματικά τον άλλον στη ζωή τους. Δεν είναι ανέντιμο αυτό (προς τον εαυτό τους, αν δεν το έχουν αντιληφθεί, προς τον άλλο...);

Καταλήγω στο ότι, επειδή είναι δύσκολο (θέλει αμοιβαίο, έντονο συναίσθημα και "δουλειά" και εξωτερίκευση και, κυρίως, το να μπορεί ο (καθ)ένας "να ακουμπήσει την ψυχή του" στον άλλο) αυτό το στενό "δούναι-λαβείν" μίας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, εξ ορισμού είναι και σπάνιο. Αφού, λοιπόν, στην παρούσα καθημερινότητα, στον "καιρό μας" οι άνθρωποι κάνουν "σχέσεις" εύκολα, είναι ίσως επόμενο είτε να τις χαλούν εύκολα είτε να μένουν σ' αυτές με ελαφρά καρδιά, χωρίς να είναι ερωτευμένοι, επειδή δεν έχουν/δε νιώθουν/ή δε θέλουν να κοπιάσουν ή να αναζητήσουν αυτό το "δύσκολο" κάτι άλλο...

Αααχ, ακούω πάλι το "Να κοιμηθούμε αγκαλιά" του Παπακωνσταντίνου και τρελαίνομαι... Δεν το χορταίνω. Η (αγέννητη) αγάπη μέσα μου, το απόσταγμα της ψυχής μου, όλο, ένα τραγούδι...