Ο Νεοέλληνας ζει ανάμεσά μας. Όλοι τον έχουμε δει, όλοι τον έχουμε βρίσει, όλοι τον έχουμε ζηλέψει. Ο Νεοέλληνας είναι η μετεξέλιξη και η εξαχρείωση του απλού Έλληνα. Διότι όταν μία version δεν είναι τόσο καλή, πάντα υπάρχει και μία χειρότερη.

Ο Νεοέλληνας είναι παντού. Είναι αυτός που διπλοπαρκάρει σε κεντρικό δρόμο. Αφήνει την..."αυτοκινητάρα" του, ανάβει τα αλάρμ(στην καλύτερη των περιπτώσεων), ανοίγει με μαγκιά την πόρτα, βγαίνει έξω με το κεφάλι ψηλά χωρίς να μπει στον κόπο να κοιτάξει τους αγανακτισμένους οδηγούς, κλείνει την πόρτα(με προσοχή! μην πάθει και τίποτα το όχημα) και πάει με το πάσο του στην δουλειά του. Και λες "πάει στο καλό", μπορεί να είναι ανάγκη. Όμως άλλη είναι η ανάγκη του φαρμακείου και άλλη η ανάγκη του freddo! Sorry ρε φίλε, δικός σου είναι ο δρόμος; Πως τον κλείνεις με το έτσι θέλω(και με το Subaru...); Όμως κανείς δεν σκέφτεται ότι αυτός που βρίσκεται κολλημένος στο αυτοκίνητό του μπορεί να έχει άρρωστο άνθρωπο μέσα και να επείγει η μεταφορά στο νοσοκομείο. Κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να υπάρχει κάποια ανάγκη. Έχω βαρεθεί να βλέπω δρόμους κλειστούς από διπλοπαρκαρίσματα επειδή οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων δεν μπορούν να πάρουν ένα λεωφορείο ή να περπατήσουν.

Ο Νεοέλληνας πετάει πάντα κάτω το χαρτάκι από την τυρόπιτα, τα διαφημιστικά φυλλάδια που του δίνουν, τις αποδείξεις, τις γόπες του τσιγάρου του. Τι κι αν ο κάδος είναι δυο βήματα; Όχι! Η ρήψη των απορριμάτων στο έδαφος είναι απόδειξη ισχύως! Εξουσίας! Κυριότητας!

Ο Νεοέλληνας θα σου πάρει τη σειρά στην ουρά της τράπεζας, της δημόσιας υπηρεσίας, του fast food. Θα φτάσει στο στόχο του μέσω της πλαγίας οδού. Θα ανελιχθεί γλύφοντας και έρποντας. Θα χρησιμοποιήσει ό,τι μέσο έχει για να κάνει τη δουλειά του. Θα σε κάνει να αναρωτηθείς εαν όντως αξίζει να προσπαθείς με τα πτυχία σου και τις κατακτήσεις μιας ζωής. Μπορεί να σε κάνει και να ψιλοζηλέψεις...

Υποκατηγορία του νεοέλληνα είναι και ο νεόπλουτος. Ο νεόπλουτος έχει μία διαφορά από τον πλούσιο: ο πλούσιος έχει συνηθίσει στο χρήμα. Ο νεόπλουτος από την άλλη δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τον πλούτο και προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις. Φιγούρα, γκλαμ αγορές, επίδειξη βύσματος.

Και κάπου στη μέση είμαστε κι εμείς...μια γενιά που δέχεται τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Απορώ, προβληματίζομαι και απογοητεύομαι ολίγον...το μόνο που εύχομαι είναι να μην καταλήξουμε σαν κι αυτούς που κοροϊδεύουμε. Γιατί τότε θα έχουμε χάσει το μεγαλύτερο στοίχημα που έχουμε βάλει με τους εαυτούς μας: να κάνουμε την διαφορά...