Είναι μέρες που σκέφτομαι ν’ αλλάξω ετικέτα

κι από σκληρός κι αδάμαστος να γίνω μαριονέτα…

Το ψεύτικο χαμόγελο ποτέ να μη μου λείπει,

να το φοράω πάντοτε, ακόμα και στη λύπη.

Άλλοι να με καθοδηγούν, άλλοι να με ορίζουν…

ίσως και να με πουν σωστό, να πάψουν να με βρίζουν.

Δε θα’ χω μέσα μου καρδιά για να μου την πληγώσουν,

ούτε  όνειρο για να το βρουν, να μου το τσαλακώσουν.

Στα χρόνια μας είναι κακό, θεωρείται αμαρτία

δικό σου δρόμο να τραβάς, να είσαι αυθεντία…

μα αυτό το τάλαντο κανείς, ή το ‘χει ή δεν το ‘χει…

τώρα που προλαβαίνω ας πω ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ!!!