Δύο είναι οι εφιάλτες των μαθητών της θεωρητικής κατεύθυνσης: η λογοτεχνία και η έκθεση. Δηλάδη, πολλοί και διάφοροι είναι οι εφιάλτες, απλά αυτοί οι δύο σε χαντακώνουν πιο εύκολα...

Νεοελληνική Λογοτεχνία Γ' Λυκείου. Ένα ωραίο βιβλιαράκι, με ωραία εικονογράφηση και ωραία γραμματοσειρά. That's all όμως! 12 κείμενα στην ύλη μας-πεζά και ποίηματα. Καβάφης, Ρίτσος, Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Δημουλά, Παπαδιαμάντης κτλ. Ωστόσο κάτι δεν μου πάει καλά, κάτι δεν μου πάει καθόλου καλά. Ρε παιδιά...η λογοτεχνία δεν υποτίθεται ότι έχει σκοπό να μας αφυπνίσει συναισθήματα και να μας εμπνεύσει; Όχι γιατί νιώθω λίγο χαμένη.

Ο τρόπος που διδάσκεται το εν λόγω μάθημα είναι τεράστια αποτυχία. Διότι, τι με νοιάζει εμένα που διανύω το 17ο έτος της ηλικίας μου τι στο καλό θέλει να πει ο ποιητής; Αν οι συγγραφείς ήξεραν πόσο θα κατακρεουργούσαμε τα έργα τους δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να τα γράψουν, θα προτιμούσαν την προφορική παράδοση. Ούτε μπορώ να πιστέψω ότι ο Καρυωτάκης όταν έγγραφε την "Μικρή Ασυμφωνία σε Α Μείζον" καθόταν και ανέλυε τις λέξεις για να του βγει ο στίχος ιαμβικός, τροχαϊκός ή ό,τι άλλο του βγήκε.

Και γιατί ο Σαχτούρης χρησιμοποιεί τη λέξη "μπαξές"; ρωτά η καθηγήτρια στο σχολείο. Τι να της πεις; Έτσι του ήρθε! Έτσι του ήρθε και έγραψε μπαξές! Όχι δεν έγραψε "περιβόλι", δεν έγραψε "κήπος", δεν έγραψε "μία σειρά από δέντρα". Έγραψε μπαξές, ΜΠΑΞΕΣ. Επειδή έτσι ήθελε, επειδή το είδε στον ύπνο του, επειδή του άρεσε η λέξη. Όμως εγώ, ο συμμαθητής μου, η θεωρητική γενικά, όλοι εμείς πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να αποστηθίσουμε τις γνώμες ΑΛΛΩΝ, τις ερμηνείες ΑΛΛΩΝ, τις αναλύσεις ΑΛΛΩΝ για ένα μάθημα που όλα σχετίζονται με το εγώ του καθενός.

Και μας λέει στο σχολείο "όπως είπε και ο τάδε", "σύμφωνα με την μελέτη του τάδε", "ο τάδε στο βιβλίο του". Όμως έχω βαρεθεί όλους τους τάδε που προσπαθούν να μου φυτέψουν στο κεφάλι μου. Όχι. "Όπως λέω ΕΓΩ" κυρία μου! Αλλά κανείς δεν τολμά να το πει αυτό...γιατί κατευθείαν κόβονται μόρια. "Σκασίλα μου!". Αλλά κι αυτό κανείς δεν το λέει....

Καταλήγουμε στο ότι το μόνο πράγμα που δεν καλλιεργείται μέσω αυτού του μαθήματος είναι η αγάπη για την λογοτεχνία. Δεν μιλάω για μένα ή για όσους το γουστάρουν το αντικείμενο και το αγαπούν το διάβασμα. Όμως στο παιδί που το μόνο έντυπο που έχει πιάσει στα χέρια του είναι η Σούπερ Κατερίνα και η αθλητική εφημερίδα της ομάδας του, το μόνο που του μένει είναι η απέχθεια για οτιδήποτε έχει να κάνει με λογοτεχνία. Συγχαρητήρια! Καταφέρατε, κύριοι υπεύθυνοι για την παιδεια, να εξαχρειώσετε άλλο ένα πράγμα στα μάτια μας!

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η έκθεση. 50 μόρια οι ασκήσεις και 50 η παραγωγή λόγου. Και ρωτάω: θα κάτσω ποτέ εγώ να ψάξω ποιες μεθόδους πειθούς χρησιμοποιεί ο ομιλητής; Θα κάτσω ποτέ να αναλύσω την δομή της ομιλίας κάποιου; Θα περιορίσω ποτέ τον εαυτό μου σε 600 λέξεις;

Το κακό με την έκθεση είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να υπολογίσεις αν είσαι εντός ή εκτός. Γιατί μπορεί για τα δικά σου κριτήρια να έχεις διαπρέψει, για τα κριτήρια όμως του στενόμυαλου διορθωτή μπορεί να είσαι εξαιρετικά λόγιος και δυσνόητος! Ή να έχεις ξεπεράσει το όριο των λέξεων. Ή να μην έχεις ξεπεράσει το όριο των λέξεων αλλά να μην έχεις αναπτύξει επαρκώς το θέμα.

Και φτάνω σε ένα σημείο που λέω όχι δεν πάει άλλο! Γιατί έχω βαρεθεί να υιοθετώ απόψεις άλλων. Και έχω βαρεθεί να βάζω την παραγωγικότητά μου σε φόρμες. Και έχω βαρεθεί να φοβάμαι να υπερβώ την αντίληψη "γράφω αυτό που είναι αποδεκτό από το ευρύ κοινό". Γιατί ποτέ δεν ταυτίστηκα με το "ευρύ κοινό". Και χαίρομαι γι'αυτό. Και αυτό θα μου κοστίσει. Και το ξέρω. Και το έχω αποδεχτεί. Δεν ξέρω πόσα μόρια ακριβώς, ξέρω όμως ότι θα μου κοστίσει. Και δεν λυπάμαι γι'αυτό. Όχι...λυπάμαι πιο πολύ τους γύρω μου παρά εμένα. Γιατί στο κάτω κάτω μέσα μου την έχω απαξιώσει προ πολλού την όλη διαδικασία...και το έχω πάρει απόφαση....χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσω...απλά όποια και αν είναι η έκβαση, το συναίσθημα θα είναι το ίδιο...

Κανονικά έπρεπε να διαβάζω τώρα. Αλλά δεν έχω όρεξη και δεν μ'αρέσει να ξεκινάω κάτι όταν δεν μπορώ να το υποστηρίξω...έπρεπε να γράφω και Λατινικά στο φροντιστήριο αλλά δεν πήγα(διάφοροι λόγοι). Καλύτερα, το απεχθάνομαι το μάθημα...και την Βιολογία δεν την αντέχω. Θα με ρίξουν αυτά τα δύο μαθήματα, το ξέρω. Η Ιστορία μου αρέσει...δεν θα υπερηφανευτώ αλλά είμαι καλός παπαγάλος! Και τα αρχαία καλά είναι...δεν μπορώ την γραμματική και όλα αυτά...αλλά έχουν ωραία νοήματα. Ουσιαστικά πράγματα-Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Τρομερά νοήματα, τεράστια η παιδευτική τους αξία, λάθος τρόπος εξέτασης όμως...

Μιλάνε για αλλαγές στην παιδεία, μείωση μαθημάτων, προπαρασκευαστικά έτη κτλ κτλ. Εμάς να ρωτήσουν. Γιατί εμείς τα τραβάμε όλα. Αυτοί θα κάνουν την θητεία τους, μπορεί να επανεκλεγούν κιόλας και μετά τέλος! Αλλάζουν υπουργείο και τέρμα! Και εμείς γινόμαστε πειραματόζωα...

Σας μαύρισα τη ψυχή; Καλά σας έκανα...αν πάω να τα πω αυτά σε κάποιον συγγενή/καθηγητή/γνωστό θα κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι και θα μου ρίξει ένα "μην σπαταλάς τη σκέψη σου για τέτοια πράγματα, συγκεντρώσου στα διαβάσματά σου". Τέτοιες νοοτροπίες όμως(κοίτα τον εαυτό σου και άσε τους άλλους να προβληματίζονται) μας έφτασαν εδώ, όχι μόνο σε επίπεδο παιδείας αλλά γενικά.

Επίλογος τώρα. Το τραγούδι δίπλα μονοπωλεί τις μέρες μου. Όλος ο δίσκος δηλαδή.

There's a light that never goes out-The Smiths

Take me out tonight
Where there's music and there's people
Who are young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven't got one anymore

Take me out tonight
Because I want to see people
And I want to see life
Driving in your car
Oh please don't drop me home
Because it's not my home, it's their home
And I'm welcome no more

And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well the pleasure, the privilege is mine

Take me out tonight
Take me anywhere, I don't care
I don't care, I don't care
And in the darkened underpass
I thought Oh God, my chance has come at last
But then a strange fear gripped me
And I just couldn't ask

Take me out tonight
Oh take me anywhere, I don't care
I don't care, I don't care
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven't got one
No, I haven't got one

And if a double-decker bus
Crashes in to us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well the pleasure, the privilege is mine

There is a light that never goes out
There is a light that never goes out
There is a light that never goes out
There is a light that never goes out