Η απόκτηση παιδιού ως αυτοσκοπός

19 Φεβρουαρίου 2009, 00:04
Η απόκτηση παιδιού ως αυτοσκοπός
Ζωή Σχέσεις Βασικές αρχές Αγαπημένα

"Περνάει ο καιρός", "αγχώνεται κι η μαμά μου", "πότε θα κάνω παιδί", "σε λίγο δε θα μπορώ", κλπ, κλπ...

Κλασίκες ατάκες των γυναικών στα thirty something, αλλά τελευταία τις ακούω πολύ από τις πιο αγαπημένες μου φίλες. Κι επειδή ακριβώς είναι αγαπημένες μου και άνθρωποι που γνωρίζω χρόνια τώρα, στεναχωριέμαι που διαπιστώνω ότι έχουμε τόσο διαφορετική φιλοσοφία και στάση ζωής σε ένα τόσο σημαντικό θέμα. Το συζητάμε, το συζητάμε, αλλά δεν καταφέρνουμε να καταλήξουμε σε ένα σημείο, ώστε να αισθάνονται λιγότερο φόβο και άγχος.

Τους θέτω το δίλημμα, λοιπόν: Αν ήσουν μωράκι, θα ήθελες να έχεις γεννηθεί ως αποτέλεσμα του φόβου της μητέρας σου ότι ως γυναίκα θα μείνει άτεκνη; Ή θα ήθελες να έχεις γεννηθεί ως αποτέλεσμα της γνήσιας, αληθινής αγάπης των γονιών σου; "Όταν το θετεις έτσι, είναι εύκολη η απάντηση", μου λένε. Μα δεν το θέτω έτσι. Είναι έτσι.

Το κριτήριο για να γίνουμε (άνδρες-γυναίκες, αλλά ειδικά οι γυναίκες, που τρέμουν τους βιολογικούς περιορισμούς) το μέσο, ώστε να δημιουργηθεί μία νέα ζωή στον κόσμο οφείλει να είναι η ευτυχία αυτής της νέας ζωής. Δεν μπορεί, όταν πρόκειται για ένα παιδί, το κριτήριο να είναι εγωιστικό, δηλαδή να προβαίνουμε στην επιλογή αυτή για μας, για να νιώσουμε εμείς "ολοκληρωμένοι", όπως λένε, για να αποκτήσουμε "αξία" ως άνθρωποι...

Γελώ, όταν το ακούω...Αν νιώθει ένας άνθρωπος με το "μέσα" του, με τον εαυτό του, μη ολοκληρωμένος και ανάξιος, περιμένει ότι θα του δώσει αυτό που του λείπει ένα παιδί;

Περιμένει ότι θα είναι σωστός ως γονιός απέναντι σε αυτό το παιδί;

Εντάξει, μεγαλώσαμε με αυτήν την "μικροκοινωνική"(την ονομάζω εγώ) αντίληψη ότι πρέπει όλοι-ες να τεκνοποιήσουμε, διότι αυτό αναμένεται, αυτός είναι ο "προορισμός μας". Ας είναι αυτός ο προορισμός μας (δε λέω όχι), αλλά με δεδομένο ότι θα μπορέσουμε να φέρουμε στον κόσμο και να μεγαλώσουμε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, το να "δημιουργήσουμε τις συνθήκες" και να κάνουμε ένα παιδί "μόνο για να προλάβουμε τη φύση", είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις πιο εγωιστικές πράξεις που μπορει να κάνει ένας άνθρωπος.

Όσο η απόκτηση παιδιού είναι αυτοσκοπός, "πηγή της ζωής" θα είναι ο φόβος κι η απελπισία όχι η αγάπη.

11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

Oraclas (19.02.2009)
Πολύ ωραίο το θέμα σου Latte και χρήζει μεγάλης ανάλυσης. Λόγω της ώρας θα περιοριστώ σε μερικά συμπληρώματικά σχόλια. Το παιδί δεν είναι πανάκεια και αναφέρομαι σε όλα τα ζευγάρια που με ένα παιδί προσπαθούν να σώσουν το γάμο τους. Το παιδί χρειάζεται δύο γονείς, χρειάζεται να περιτριγυρίζεται με αγάπη και αγάπη δεν είναι τα δώρα, αλλά η φροντίδα και να περνάς χρόνο μαζί τους. Βλέπω ζευγάρια φίλων που κάνουν ένα παιδί και στο καπάκι κι αλλο - για να έχει παρέα (!!)- και γκρινιάζουν που δεν έχουν χρόνο και δεν τα βγάζουν πέρα. Δεν δέχομαι ότι γονέας είναι αυτός που γεννάει, αλλά αυτός που μεγαλώνει. Βλέπω ζευγάρια που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και αναλώνονται σε οποιοδήποτε τεχνολογικό επίτευγμα της ιατρικής. Υπάρχουν τόσα παιδιά που τα αφήνουν και που μεγαλώνουν σε ιδρύματα!! (Φταίει και το σύστημα αναδοχής και υιοθεσίας, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα).

Θα κλείσω με μία ευχή για όλους. Το παιδί πρέπει να έρθει σαν επιστέγαση μίας υγειούς σχέσης.. Θα είναι η ολοκλήρωση της ευτυχίας. Πολλοί θα πούν ότι το παιδί δεν έρχεται όποτε το θέλουμε. Σωστό. Αλλά ακόμα σωστότερο είναι να έρθει με θεμέλια στέρεα και όχι επειδή πρέπει.
Καλημέρα..

sven (19.02.2009)

Γεια σου Latte,

μας έλειψε η γραφή σου, μα νάσου ξαναχτύπησες με κίνηση ρουά-ματ!! Πολύ ενδιαφέρον θέμα, με πολλές πτυχές. Που ν΄αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ας αρχίσω λοιπόν με μία προσωπική σχετική εμπειρία.

"Είναι ένα έμβρυο επτά μηνών - θέλεις να μάθεις τίποτ΄ άλλο;"

Αυτή την απάντηση πήρα κάποτε από μία νέα γυναίκα που συνάντησα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, όταν τη ρώτησα καλοδιάθετα "τι καλό κουβαλάς στην κοιλιά;". Απ΄ό,τι φάνηκε αργότερα, η εγκυμοσύνη της ήταν καρπός μιας βεβιασμένης απόφασής της κάτω από το βάρος πιέσεων του περίγυρου και του δικού της άγχους μήπως δεν προλάβει να γίνει μητέρα.

Στη γυναίκα αυτή απουσίαζε η εσωτερική ετοιμότητα που προσφέρει συνήθως μία εγκυμοσύνη, ώστε να μπορέσει μία γυναίκα να αποδεχθεί συναισθηματικά και να φροντίσει τη νέα ζωή που θα φέρει στον κόσμο. Οι μήνες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν το δράμα που είχε αρχίσει να διαφαίνεται...

Η εγκυμοσύνη αποτελεί μία σημαντική μεταβατική περίοδο στη ζωή κάθε γυναίκας και ως τέτοια συνεπάγεται μεγάλες αλλαγές όχι μόνο σε πρακτικό, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, σε επίπεδο ταυτότητας. Κάθε μεταβατική περίοδος σημαίνει επίσης και αναζωπύρωση προηγούμενων βιωμάτων, όχι πάντα ευχάριστων. Αν, λοιπόν, μία γυναίκα δεν είναι συναισθηματικά έτοιμη να γίνει μητέρα, αλλά οδηγηθεί σε μια εγκυμοσύνη κάτω από το βάρος άλλων παραγόντων, τότε το αποτέλεσμα ίσως να μην είναι αυτό που φαντάζεται και μάλιστα ίσως πολύ χειρότερο έως τραγικό. Σε μια τέτοια περίπτωση, η εγκυμοσύνη και η μετά αυτήν περίοδος, αντί να γίνουν ευκαιρία εξέλιξης και χαράς, μπορεί να μετατραπούν σε οδύνη και γολγοθά.

"Εμπειρία δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει, αλλά το τι κάνουμε με αυτό που μας συμβαίνει"...

Καλό ξημέρωμα!!!

kithara-woman (19.02.2009)
Συμφωνώ μαζί σου από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη,και με τα σχόλια των oraclas,sven.
Αν η απόκτηση παιδιού ήταν πιο συνειδητή απόφαση,δεν θα ήμασταν έτσι σαν κοινωνία,δεν θα υπήρχαν τόσοι "προβληματικοί και προβληματισμένοι" άνθρωποι,θα είχαν αναπτύξει άμυνες,θα είχαν κοινωνικοποιηθεί σωστά.Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παντρεύονται και κάνουν παιδιά κάτω από πίεση,από γονείς,συγγενείς,φίλους και από τις ίδιες τις αντιλήψεις της κοινωνίας.Έχουν επιζήσει κατάλοιπα περασμένων δεκαετιών-για να μην πω αιώνων-ειδικά για τις γυναίκες,ότι αν κάποια δεν παντρευτεί και δεν κάνει παιδιά,δεν έχει καμία αξία.Μπορεί να μην είναι τόσο ορατό και άμεσο στις μέρες μας,δεν θα στο πουν ευθέως,αλλά είναι πιο έμμεσο και "υπόγειο".Καταφέρνει να σου "σπείρει" μέσα σου το σαράκι της αμφιβολίας και να σου προβάλλει ως δική σου απόφαση,κάτι που στην πραγματικότητα σε φοβίζει και δεν θα αποφάσιζες,όχι από ανευθυνότητα,αλλά από επίγνωση των δυσκολιών.
Η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι παιχνίδι,κάνουμε ένα παιδί για να δείξουμε ότι μπορούμε-γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι κομπλεξικοί άνθρωποι που σκέφτονται ότι πρέπει να κάνουν παιδί για να μην τους πουν στείρους αν είναι παντρεμένοι χρόνια και δεν έχουν αποκτήσει-το έχω ακούσει να λέγεται(έλεος!!!!!!).Ούτε κάνουμε ένα παιδί για να μας γηροκομήσει στα γεράματα-και αυτό το έχω ακούσει(έλεος!!!)-ή επειδή παντρευτήκαμε,ε,ας κάνουμε και ένα παιδί,κι ας μην έχουμε χρόνο,κι ας δουλεύουμε όλη μέρα,και μετά το παιδί καταντάει να είναι "μπαλάκι" και "βραχνάς" για τους πολυάσχολους γονείς,που τσακώνονται που θα το πάνε,ποιος θα το προσέχει,ποια νταντά να διαλέξουν ή αν θα το κρατήσει η γιαγιά ή ποιος θα το πάει στο σχολείο-και αυτά τα έχω ακούσει(ξανά έλεος!!!).Πόση ανευθυνότητα και έλλειψη αγάπης κρύβουν...Θλιβερές συμπεριφορές...
Ένα παιδί δεν είναι κτήμα των γονιών,είναι μια νέα ζωή,ανεξάρτητη.Μόνο αγάπη θέλει,φροντίδα και προσοχή.Δεν συμφωνώ με τους γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και λένε "για να μην του λείψει τίποτα,να του παρέχω τα πάντα".Του λείπει το σημαντικότερο:η αγάπη και η παρουσία των γονιών του.Δεν αγοράζεται με όλα τα πλούτη του κόσμου για ένα μικρό παιδί.
Προσωπικά,σε μια τέτοια κοινωνία,σε μια τέτοια χώρα με τόσα προβλήματα,σε ένα τέτοιο περιβάλλον με τόση μόλυνση και εγκληματικότητα,σε μια τέτοια πόλη σαν την Αθήνα,δεν θα επέλεγα ποτέ ούτε να παντρευτώ ούτε να κάνω παιδί και να το έχω στο κλουβάκι όλη μέρα,να κοιτάζει δυστυχισμένο.
Πολύ όμορφο το blogaki σου,latte,ήθελα να στο πω από καιρό,και μου δόθηκε η ευκαιρία. :-)

yiannisyiannis (19.02.2009)
Για να το γενικέψουμε λίγο, θα έλεγα η δημιουργία οικογένειας είναι αυτοσκοπός; Πρέπει να έχουμε οικογενειακό προσανατολισμό στη ζωή μας ή μήπως θα έπρεπε να έχουμε άλλες προτεραιότητες πιο ρεαλιστικές; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Η οικογένεια, ο γάμος είναι η ένωση δυο ανθρώπων που επιθυμούν να ασκηθούν στο άθλημα της αγάπης. Η απόκτηση παιδιών είναι ένα μέσο προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά φυσικά όχι το μόνο μέσο. Από την άλλη η δημιουργία οικογένειας δεν μπορεί να επιβληθεί στανικά. Αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος, αν δεν υπάρχει αγάπη το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Όμως και η μη εύρεση του κατάλληλου συντρόφου, δεν είναι πάντα θέμα τύχης. Πολλές φορές είναι αποτέλεσμα λανθασμένων κριτηρίων, επιλογών και προτεραιοτήτων.

StavmanR (19.02.2009)
Πολύ σωστά Latte.
Η έννοια του αυτοσκοπού εμπεριέχει λογική οργάνωση της ζωής. Σε τέτοιο επίπεδο, είναι αδύνατο να οργανώσει κανείς τη ζωή του. Ας σκεφτούμε αν γίνεται οργάνωση της ευτυχίας, της μητρότητας, της αγάπης και του έρωτα. Δεν πρόκειται στην ουσία για αυτοσκοπό, αλλά για αυθυποβολή.

Πέρα από τα επιμέρους νοήματα, σου αναγνωρίζω απόλυτα τη γλυκύτητα και ευθύτητα του τρόπου έκφρασης.

Καλημέρα :)

MPara (19.02.2009)
Πολύ ωραία τα είπατε Γαλατάκι,κι εσύ και οι αναγνώστες σου.

Εγώ,ούσα στα 35 και "ελεύθερη" (τί ωραία λέξη για μια χαζή έννοια)δέχομαι συχνά-πυκνά την ερώτηση:Μα γιατί δεν κάνεις ένα παιδί?

Ειλικρινά θεωρώ αξιολύπητη την αντίληψη "μπορεί να μην έχεις άντρα,αλλά θα σου μείνει ένα παιδί".
Και τί είναι το παιδί για να μου μείνει?Στοκ εμπόρευμα?

Και πολλοί με θεωρούν ρομαντική και αφελή όταν λέω ότι θέλω να με "εμπνεύσει" ο άντρας για να κάνω ένα παιδί.Θέλω να κάνω οικογένεια με την πιο κλασική και παραδοσιακή έννοια του όρου.Όπως ακριβώς αυτή που μεγάλωσα.

:))))

Latte (19.02.2009)
Αγαπητή NGCMLFY, από την τελευταία σου φράση σε συνδυασμό με τις λοιπές, υποθέτω ότι παρανόησες αυτά που γράφουμε επτά άνθρωποι.
Βλέπεις, το θέμα αφορά (λιγότερο) τους άνδρες και περισσότερο εμάς, τις γυναίκες, που όταν νιώθουμε ότι "μας παίρνουν τα χρόνια και δε θα προλάβουμε να κάνουμε παιδί", προβαίνουμε σε συνάψεις σχέσεων ή γάμων όχι "με καθαρή καρδιά και ωριμότητα νου", αλλά από το φόβο του αδυσώπητου για τη βιολογική μας ικανότητα χρόνου.

Οι φίλες μου, που στεναχωριούνται, ήδη σκέφτονται να "ρίξουν νερό στο κρασί" της επιλογής του ορθού συντρόφου (ε, καλός είναι κι αυτός, μωρέ, τι να κάνουμε τώρα!) ή ακόμα και να προβούν στην απόκτηση παιδιού μόνες τους (αν και αυτό προς το παρόν πιο πολύ στην πλάκα το αναφέρουν), "όσο είναι καιρός" (κάτι που δεν κάνει η Mpara, κι ας της το λένε όλοι, και που ούτε η Κιθαρούλα μπορεί να διανοηθεί).

Τώρα κι όχι από φόβο/άγχος να το πεις, αλλά από "αγάπη για την οικογένεια", το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Εξακολουθεί κατ' εμέ, το κίνητρο να είναι εγωιστικό κι άρα άδικο για τη νέα ζωή που δημιουργείται. Κι εξηγούμαι: Η οικογένεια είναι ένας θετικός θεσμός, δεν αντιλέγει κανείς. Αλλά δεν είναι καλή και, συνεπώς, κοιτίδα στην οποία μεγαλώνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, η ΚΑΘΕ οικογένεια! Αν μία γυναίκα, όπως λες, από "αγάπη για την οικογένεια" (κι όχι από αγάπη για τον εαυτό της και σεβασμό στη ζωή της) και λόγω του ότι περνάει ο καιρός και μειώνονται οι πιθανότητές της να αποκτήσει την οικογένεια (με την έννοια των βιολογικών της παιδιών) που τόσο "αγαπάει", προβεί στην απόκτηση οικογένειας και παιδιών, τότε η απόκτηση της οικογένειας αυτής θα είναι γι' αυτήν αυτοσκοπός, αυθυποβολή ή όπως θες πες το. Και μάλιστα αυτοσκοπός που αγιάζει τα μέσα... αφού θα έχει δημιουργηθεί μία "οικογένεια" χωρίς να υπάρχει (γιατί δεν είχε η γυναίκα άλλο χρόνο να περιμένει) μια όμορφη, αυθεντική, λειτουργική σχέση, απόρροια ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ συναπόφασης άνδρα και γυναίκας.

Όταν δημιουργούνται οικογένειες υπό αυτές τις συνθήκες, τότε ναι, η απόκτηση οικογένειας και παιδιών ΔΕΝ είναι, κατ' εμέ, ορθή απόφαση (τουλάχιστον όχι αν κοιτούμε την ουσία των πραγμάτων κι όχι την κοινωνική μας εικόνα).

Αν εσύ παρ' όλα αυτά νομίζεις ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν/γεννιούναι υπό αυτές τις συνθήκες,(που δυστυχώς είναι οι κρατούσες) είναι "ένας σύνδεσμος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται", τότε... τι να πω; Η γνώμη σου σεβαστή! :)

thank (19.02.2009)
Νομίζω ότι αυτό που περιγράφει πολύ παραστατικά η λάττε – και οι άλλοι – προέρχεται κυρίως από κοινωνικές «κατευθύνσεις»

Πχ. Ανθρωπος χωρίς οικογένεια = μη δικαίωση. Γυναίκα χωρίς παιδί = μη δικαίωση. Παιδί μετά τα 40 = πρόβλημα κλπ. Αυτό θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς και ιδεολογία και μάλιστα λίγο σκληρή. Επειδή ακριβώς, περιορίζεται στη διαδικασία και τον θεσμό. Και δεν αναφέρεται στην ανθρώπινη διάσταση. Βέβαια, δεν έχει ενιαία έκφραση, ούτε μπορεί κανείς να την δει σαν κάτι το απόλυτο, αλλά σε γενικές γραμμές, προς τα εκεί πάει.

Όταν τη χαρακτηρίζω λίγο σκληρή, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως ντε και καλά, όποιος κάνει παιδί, οικογένεια κλπ, υπόκειται σε κάτι τέτοιο. Ας το πούμε περιγραφικά.

«αντε να βρεις κάποιον να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά»

και

«μακάρι να ερωτευτείς με κάποιον άνθρωπο που συμπλέετε .. και μαζί του να κάνεις παιδιά»

Έχουν διαφορά αυτά τα δύο.

Τα ‘30ς – 40’ς λοιπόν είναι η περίοδος που με βάση μαθηματικούς υπολογισμούς έρχεται η ώρα της απόφασης. Και ενώ σε παλιότερες (και μεταγενέστερες) ηλικίες κυριαρχεί (ας το πούμε έτσι) η αγωνία σε ότι αφορά τη «σχέση», στην περίοδο εκείνη, η αγωνία υποκαθίσταται με διαδικασίες και φόρμες. Εκείνη του γάμου και μάλιστα του όχι τυχαίου πολλές φορές. (προδιαγραφές, προσόντα, γυναίκα για σπίτι, όχι για έξω, αλλά να έχει και ένα εισόδημα τέλος πάντων της προκοπής, άντρας από στελεχάρα και πάνω, όχι του ποδαριού κλπ κλπ κλπ).

Και από τις δύο πλευρές. Και στο όνομα αυτού, ξεκινούν οι εκπτώσεις. Είναι λάθος, όσο μπορεί να χαρακτηρισθεί ως λάθος μία προσωπική επιλογή. Άσε που οι εκπτώσεις και οι αλλαγές, δεν περιορίζονται στον άλλον, αλλά και στο λάιφ-σταϊλ.

Πχ.

Βγαίνουμε παρέα μόνο ζευγάρια με σοβαρό σκοπό, δεν κάνουμε παρέα με σίνγκλς, μαζευόμαστε γενικά κλπ. Η, ….Θα κάνεις οικογένεια, θέλεις σταθερή δουλειά, σταθερό μέρος να μένεις κλπ.

Οκ Ολα σταθερά. Δεν είναι κακό, αλλά υπάρχουν εκατομμύρια οικογένειες και παιδιά που μεγάλωσαν μια χαρά με τους γονείς που ταξίδευαν και άλλα που υποφέρουν με γονείς με σταθερή δουλειά και σπίτι. Και με παρέες μόνο ζεύγη (με παιδιά). Η αυταπάτη, πως η ικανοποίηση μίας φόρμας, φέρνει την ευτυχία. Χωρίς, είπαμε να αποκλείεται η ύπαρξη ευτυχίας μέσα από φόρμα

Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος. Αν δεν τσουλήσει το πράγμα, διαζύγιο, χωρισμός κλπ. Τέλεια σχέση δεν πρόκειται να βρεις ποτέ, οπότε το δοκιμάζεις και ότι σου κάτσει.

Απλά, νομίζω πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα, πχ το «ότι σου κάτσει» από την αρχή, δεν εγγυάται καθόλου, μα καθόλου πως ένας χωρισμός, ή μία γενικώς δυσμενής εξέλιξη στη συνέχεια θα έχει καλές επιπτώσεις κυρίως για τα παιδιά. Και εκεί είναι το μεγάλο θέμα.

Δεν φταίνε σε τίποτα, όχι επειδή οι γονείς τους κάποια στιγμή ίσως να μην τα βρούν, αυτό είναι ανθρώπινο και μέσα στη ζωή. Αλλά δεν φταίνε σε τίποτα, αν οι γονείς τους δεν μπορούν να διαχειριστούν τις όποιες διαφορές τους. Και χωρίς να εγγυάται κανείς και για τίποτα, το «ότι σου κάτσει μετά των σχετικών εκπτώσεων» δεν είναι ότι καλύτερο για αρχική επιλογή.

(ελπίζω να μη καταχράσθηκα του χώρου)

Latte (22.02.2009)
Προφανώς, καλή μου NGCMFLY, η κατανόηση εκ μέρους σου των όσων γράφτηκαν και σχολιάστηκαν σε αυτό το ποστ φιλτράρεται μέσα από τις εμπειρίες σου...
Ο καλός μας sven μου έδωσε για άλλη μία φορά μία διάσταση που δεν είχα σκεφτεί :)
Thank, ούτε κατά διάννοια δεν τίθεται θέμα "κατάχρησης χώρου" :) και
Oraclas,κιθαρούλα,Stavmanr ευχαριστώ γλυκά :)
mpara, πλήρως σε καταλαβαίνω :)
yiannisyiannis, αντιλαμβάνομαι ότι η γενίκευση που κάνεις έχει στη βάση της ακριβώς το ίδιο ερώτημα/συλλογισμό. Όσο για την τύχη, αυτή παίζει το ρόλο της, όταν έ χ ε ι ς τα σωστά κριτήρια/προτεραιότητες...

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
latte

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/latte

Αναμνήσεις (παρελθόν), ζωή (παρόν) και όνειρα (μέλλον) ξεδιπλωμένα σε έναν πολύχρωμο virtual ορίζοντα. Με αναγνώστες ή μη, βγαίνουν από μέσα μου και μπαίνουν ... σε τάξη.

Tags

Επίσημοι αναγνώστες (12)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Links