Το παρακάτω είναι ένα note που είχα γράψει στο παρελθόν, τότε που, μεταξύ άλλων, είχα ανακαλύψει και αποδεχτεί τον "κυνικό" ορισμό της αγάπης. Με βάση αυτόν τον ορισμό έδινα τότε απάντηση σε ένα (για μένα) βασικό της ζωής  (και της πραγματικότητας, δυστυχώς) ερώτημα. Το θέμα (ή μάλλον το πρόβλημα για μένα) είναι ότι τώρα που έχω μάθει/βιώσει τόσα πολλά άλλα και σημαντικά για την αγάπη, ξαναδιαβάζοντας τις σκέψεις μου, βρίσκω ξανά τον κυνικό ορισμό πολύ appealing για τη λογική μου... όταν τόσο συχνά βλέπω γάμους να διαλύονται. 

" ... και ο κόσμος ανθρώπων που εκτιμώ γκρεμίζεται. Υπερβολή; Ίσως. Βιώνεται, όμως. Το ερώτημα είναι γιατί άνθρωποι που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους με ωριμότητα και από γνήσιο έρωτα, δεν μπορούν πλέον να είναι μαζί. Δεν με εκπλήσσει ο χωρισμός όσων προβαίνουν στο "πανηγύρι" του γάμου, για το πανηγύρι, για τους λάθους λόγους δηλαδή. Άλλωστε οι άνθρωποι αυτοί είναι είτε της "άνευ ψυχής" επιφάνειας είτε ανώριμοι είτε αδύναμοι, ανίκανοι να αντισταθούν και να επιδιώξουν την αληθινή έκφραση της ουσίας τους (κι όταν ξέρουν ότι υπάρχει, δυστυχούν μέσα στην αδυναμία τους). Γι' αυτούς τους ανθρώπους ο δρόμος εντός ενός "γάμου" οδηγεί ή στην (ουσιαστική) δυστυχία ή στο χωρισμό. Όμως οι άλλοι, οι ιδιαίτεροι, οι συνειδητοποιημένοι για την αξία της ζωής (τους), αυτοί που από αλήθεια και έρωτα δεν είχαν άλλη επιλογή από το να είναι μαζί, αυτοί, γιατί χωρίζουν; Τελικά, κυνική είναι ίσως η μοναδική απάντηση που βρίσκω και αποδέχεται η λογική μου: ότι, δηλαδή, η αλήθεια της αγάπης είναι η κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων. Κι ο έρωτας δεν είναι παρά το συναίσθημα (αμοιβαίας τρέλας & χαράς απερίγραπτης & ...&... &... ) που νιώθει αυτός που βρίσκει έναν άνθρωπο που να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του (για τρυφερότητα και φροντίδα, για γέλιο και καλή παρέα, για οτιδήποτε... άπειρες οι ανάγκες, άπειροι και οι λόγοι αγάπης). Όταν δεν εξωτερικεύονται ξεκάθαρα αυτές οι ανάγκες, και μάλιστα συνειδητά και αμοιβαία, σταδιακά παύουν να καλύπτονται [είτε από άγνοια είτε από απροσεξία είτε από φόβο ότι αν ζητηθεί η κάλυψή τους, ο άλλος θα παρεξηγηθεί είτε απλά επειδή βασιλεύει η σιωπή στην (υπερβολική) σιγουριά της αγάπης]. Κι έτσι οι άνθρωποι παύουν να είναι ερωτευμένοι. Κι είναι κρίμα το πώς αυτοί οι γνωστοί μου ωραίοι, έξυπνοι, συνειδητοποιημένοι και "ψαγμένοι" άνθρωποι δεν έφτασαν αμοιβαία σ' αυτήν τη διαπίστωση και τώρα κατηγορούν ο ένας τον άλλο, νιώθουν πολύ πληγωμένοι και τελικά... χωρίζουν."