"Έχω την επιχείρησή μου που πάει καλά, πληρώνω ανελλιπώς τους φόρους μου σ' αυτό το κράτος, είμαι ξένος πολίτης, αλλά νομοταγής και, επιπλέον, προσφέρω εργασία σε Έλληνες. Πώς μπορούν να μου συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο;" Ο "τρόπος", κατά περιγραφή, ήταν από αγενής και υποτιμητικός εώς "βάρβαρος" και αποδόθηκε σε συμπεριφορά Ελλήνων αστυνομικών σε έναν απλό έλεγχο ρουτίνας (δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας) στο δρόμο. Τα δε λόγια αυτά προέρχονται από έναν εύπορο Αιγύπτιο επιχειρηματία, που δραστηριοποιείται πολύ επιτυχώς στη χώρα μας, είναι πανέξυπνος και πολύ ευγενής, ενώ μιλά άψογα ελληνικά. Αναφέρθηκε και σε παρόμοια περιστατικά με δημόσιους υπαλλήλους, στα πλαίσια αιτήσεών του για άδεια διαμονής κι εργασίας, κλπ. 

Η απάντησή μου, όταν έθεσε το ερώτημα ήταν, φυσικά, ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως υπηκοότητας (κλπ, κλπ) και ανεξαρτήτως του αν έχει μία επικερδή επιχείρηση και πληρώνει τους φόρους του ή έχει μπει στη χώρα μας λαθραία, αξίζει συμπεριφορά σεβασμού από όλους μας, των αστυνομικών συμπεριλαμβανομένων. Η αξία του ανθρώπου υπάρχει μόνο που ζει και αναπνεει. Αυτό αρκεί, για να του συμπεριφέρονται με σεβασμό, άσχετα με το τι επιτεύγματα έχει κάνει. Με κοίταξε περίεργα, χωρίς να πει κάτι, ως να ξαφνιάστηκε, αλλά μπορεί να ήταν κι η εντύπωσή μου. Έπειτα του είπα ότι  ανάλογη αγενής και άνευ σεβασμού συμπεριφορά δεν εκδηλώνεται μόνο σε αλλοδαπούς - του διηγήθηκα ένα παρόμοιο περιστατικό με πολύ νεαρό αστυνομικό και τον μπαμπούλη μου - αλλά και ότι αυτές είναι συμπεριφορές "δύστυχων ανθρώπων" κι ότι, ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι Ελληνες αστυνομικοί και δημόσιοι υπάλληλοι τόσο δυστυχισμένοι...

Είπαμε ένα σωρό άλλα πράγματα, το φαγητό ήταν εξαιρετικό και το όλο σκηνικό πραγματικά πολύ ενδιαφέρον κι ευχάριστο. Κάποια στιγμή αφαιρέθηκα στην απόλαυση της στιγμής και σκέφτηκα ότι αν δεν είχα γνωρίσει την πολύ αγαπημένη πλέον φίλη (και  εξαιρετικό άνθρωπο και "μεντόρισσά" μου:)) με καταγωγή από τη Σερβία σ' εκείνο το σταθμό του μετρό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δε θα απολάμβανα τώρα αυτό το εξαιρετικό γεύμα με τη δική της παρέα, την παρέα του Αιγύπτιου επιχειρηματία κι ενός ακόμη Έλληνα που όμως μιλά τα αράβικα καλύτερα από τα ελληνικά. Νιώθω, είναι η αλήθεια, ζάμπλουτη και μακαρίζω την τύχη μου για φιλίες σαν αυτή και για τις τόσες υπέροχες εμπειρίες...  Πήγε το μυαλό μου και σε εκείνη την pub έξω από το Δουβλίνο το Δεκέμβρη του 2004, που είχα περάσει τόσο συγκλονιστικά υπέροχα με την παρέα (όλοι ιταλοί κι ένας σκοτσέζος) της φίλης μου της Μπάρμπαρας κι ήμουν τόσο ευτυχισμένη, που ακόμα "μυρίζω" εκείνη την αίσθηση. Και εκείνο το βράδυ στην εστία, στη Γερμανία, που ετοιμαζόμουν για το πάρτυ της χρονίας και δεν μπορούσα  να σηκωθώ από το γέλια, όταν είδα πώς μ'εβαψαν οι μετρ  (συγκάτοικοι)  του είδους, ο Ρούι με τη Τζένη  -  τόσο έντονα, λες κι ήμουν η queen σε gay parade :)

Και ύστερα ήρθε εκείνο το τηλεφώνημα με απόκρυψη, που το σήκωσα και δε μίλησε κανείς.  Παρακαλώ, ξανάπα 2-3 φορές... τίποτα. Ναι, πήγε σ' εκείνον το μυαλό μου -κι όχι με εκείνη τη γνωστή φιλική νοσταλγία, όπως συμβαίνει όταν σκέφτομαι την πρώτη μου αγάπη  -αν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αποκλείεται να ήταν εκείνος, γιατί δεν είναι άνθρωπος που θα έπαιρνε τηλέφωνο και μετά δε θα μιλούσε. Κι όμως, αυτόν σκέφτηκα ... Όχι, τα λόγια και οι σκέψεις καμία αξία δεν έχουν. Αυτό που θέλουμε είναι πράξεις, μόνο πράξεις. Κι "εδώ η καλή απραξία". Αχ, Θεούλη μου, ένα delete στο συγκεκριμένο μικρό τμήμα του μυαλού μου, που ξυπνάει ακόμα που και που ανάποδα... Τίποτα δεν είναι, μωλέ, ένα κουμπάκι μόνο.