Από εδώ το γυροφέρνω στο μυαλό μου, από εκεί το γυροφέρνω, σκέφτομαι κι αυτό το φοβερό ποιήμα, το "Αν" του Κιπλινγκ, αλλά εν τέλει... παραδίνομαι. Δε γίνεται να μη στεναχωρηθώ... Ας το αφήσω το συναίσθημα να με συνεπάρει κανονικά και να φύγει ήσυχα ήσυχα μετά, όπως ήρθε...

Χθες με πήρε μία πολύ νέα συνάδελφος να με ρωτήσει πώς να διαμορφώσει το ιστορικό μιας αγωγής. Όχι ότι εγώ είμαι παλιά και ξέρω, αλλά το συγκεκριμένο είδος το έχω "δουλέψει" πολύ. Ό,τι μπορούσα, της το είπα απ' το τηλέφωνο και της πρότεινα, αν θέλει, να της στείλω ένα υπόδειγμα δικό μου. 'Έχω βρει από το ιντερνετ", μου απάντησε. Σήμερα, που την είδα το πρωί στο Υποθηκοφυλακείο, της ξανάπα τη γνώμη μου για το θέμα που την απασχολούσε και της πρότεινα, αν θέλει, να το δούμε μαζί, αφού το γράψει και πριν το καταθέσει. Θυμήθηκα κι ότι της έστειλα μία πελάτισσα για ένα θέμα, με το οποίο εγώ δεν ασχολούμαι, και της είπα κι αυτό να προετοιμαστεί. Μια φυσιολογική, συναδελφική συμπεριφορά, δηλαδή. Αφού εκείνη έφυγε από το Υποθ/κείο, με πλησιάζει μία υπάλληλος  που με γνωρίζει καλά, μου εμπιστεύεται τα θέματά της και, γενικά, πάντα με εξυπηρετεί ευχαρίστως και μου λέει: "Για να ξέρεις με τι ανθρώπους έχεις να κάνεις, η κοπέλα που έφυγε, ήρθε  το πρωί και μου ζήτησε αντίγραφο μιας αγωγής σου με το θέμα τάδε και μου είπε, "εμπιστευτικά", ότι ζήτησε τη βοήθειά σου, αλλά εσύ "της τα μασούσες", δεν της είπες και δεν ήθελες να τη βοηθήσεις"...

Μα για ποιο λόγο να πει κάτι τέτοιο; Να μην τη βοηθούσα, εντάξει,  να πει ό,τι θέλει, αλλά να τη βοηθώ και να διαδίδει ότι δεν το κάνω; Τι κουφό είναι πάλι ετούτο από το πουθενά; Το ξέρω... το ξέρω ότι δεν έπρεπε να πέσω από τα σύννεφα κι ότι αυτά συμβαίνουν... Το ξέρω. Εγώ όμως έπεσα, τι να κάνουμε τώρα; ...Ούτε στον έλεγχό μου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και βιαζόμουν τόσο! Όλο αυτό σκεφτόμουν, ακόμα αυτό σκέφτομαι. Μα είναι δυνατόν; Μια χαρά κοπέλα είναι, καινούρια αυτή, σχετικά καινούρια εγώ, τι έχουμε να χωρίσουμε; Δεν καταλαβαίνω... Με πήρε τηλ. πριν λίγο, μία καλή φίλη πιο μεγάλη, που έχει σκληρύνει, είναι η αλήθεια, με όσα έχει περάσει (και συχνά-πυκνά μου λέει να το αφήσω το άσπρο, απαλό συννεφάκι μου και να κατέβω κάτω, αλλιώς θα πέσω με δύναμη και θα χτυπήσω). Με την ευκαιρία, της είπα και αυτό που μόλις μου συνέβη, για να ξεσπάσω λίγο, κι εκείνη μου είπε ότι οι  περισσοτεροι άνθρωποι έτσι ενεργούν και τώρα που ξέρω "τι είναι" πλέον  η νέα συνάδελφος, να μην την βοηθήσω ξανά ούτε να της ξαναστείλω δουλειά κι ότι εγώ παρά είμαι καλή και νά πως λειτουργεί ο κόσμος. Ε, όχι, ρε, της λέω! Τι καλή; Φυσιολογικός άνθρωπος είμαι. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Αν ξέρεις, να πεις. Βοηθώ, όπως βοηθήθηκα κι εγώ. Όλοι αυτοί που βοηθούν, που βοήθησαν κι εμένα κι άλλους, είναι οι σπάνιες/περίεργες περιπτώσεις; Δεν είναι. Περίεργο και ιδιαίτερο είναι αυτό το κορίτσι, που δε με ξέρει ούτε την ξέρω, να διαδίδει έτσι, ελαφρά τη καρδία και χωρίς λόγο, κάτι αναληθές. Αυτό είναι το περίεργο.

Σκέφτομαι πώς να πράξω μαζί της από εδώ και πέρα... Μήπως να εκτυπώσω το "Αν" του Κίπλινγκ και να της το δώσω την επόμενη φορά που θα τη δω; Έτσι, χωρίς λόγια κι εξηγήσεις; Χα, καλή ιδέα, μου φαίνεται. Σαν να είμαι καλύτερα ήδη... :)