Ήταν υπέροχη μέρα η σημερινή... Ήλιος φωτεινός και άφθονος, 17 βαθμοί η θερμοκρασία, απαλό το φύσημα του ανέμου, μία ατμόσφαιρα γλυκιά, ανοιξιάτικη, προκλητική! Άνοιξη! Ναι, ήδη 10 Μαρτίου... Πάει ο χειμώνας. Περιθώρια, για να τον "νιώσουμε" πια, λίγα (οφειλόμενα στον πάντα απροσδόκητο Μάρτη). Ουσιαστικά πέρασε, χωρίς να τον καταλάβουμε. Δεν είναι ότι είμαι fan του κρύου καιρού, όχι. Απολαμβάνω την αίσθηση αναγέννησης κι ελευθερίας που μου δίνει η άνοιξη, όπως αγαπώ την τρέλα και ξεγνοιασιά του καλοκαιριού. Όμως, εξίσου με γοητεύει η γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου, ενώ νοσταλγώ τις χουχουλιάρικες στιγμές του χειμώνα. Βρίσκω κάποια μυστηριώδη ή εμφανή γοητεία σε κάθε εποχή. Και νιώθω, φέτος, πολύ αποδιοργανωμένη από την έλλειψη εναλλαγής στις εποχές. Σαν ένα ζωάκι που χάνει τον προσανατολισμό του... Ναι, φέτος μου έλειψε ο χειμώνας...
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο mellia (10.03.2009) Εγώ πάλι τα τελευταία χρόνια έχω μια εμμονή με το καλοκαίρι...Άντε να έρχεται επιτελους!!!
ΥΓ: και 'μενα μου λείπει η εναλλαγή εποχών!
StavmanR (11.03.2009) Όσο θερμαίνεται ο πλανήτης ψυχραίνουν οι καρδιές. Είναι μία αμφίδρομη διαδικασία της φύσης: η ύλη να καλπάζει προς το διάπυρο ρευστό και η ύπαρξη προς το υπόθερμο στερεό.
Απλώσαμε το χρόνο στο μυαλό μας σαν ακκορντεόν, μα ξεχάσαμε ότι για να ακούσουμε τη μουσική, σε αναζήτηση της οποίας πρωτοπιάσαμε το ακκορντεόν, πρέπει να προκαλέσουμε "πνοή" συμπιέζοντας τις άκρες.
Καλημέρα latte :)
MPara (11.03.2009) Εγώ είμαι φαν του καλοκαιριού αλλά ταυτόχρονα τρελαίνομαι και για ζιβάγκο.
Είχα ανάγκη λίγο κρύο ακόμα.
Τώρα πάει...
Κι όχι τίποτ' άλλο,θα αναγκαστώ να με δω και γυμνή στον καθρέφτη δοκιμάζοντας μαγιό.
Και δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμη,πίστεψέ με.
Φιλιά
Μ
Latte (11.03.2009) - Κοριτσάκια, δεν ξέρω κανέναν που να μην είναι φαν του καλοκαιριού... Κάτι μέρες, μάλιστα, σαν τη χτεσινή και τη σημερινή, που μυρίζει καλοκαίρι τόσο έντονα... οι ορμόνες μας τρελαίνονται κυριολεκτικά (με το ζόρι κρατήθηκα σήμερα από το να πέσω στο νερό - και να πάθω καμιά υποθερμία μετά...). Όμως, κάθε εποχή είναι ξεχωριστή κι αφού γεννηθήκαμε και ζούμε σε έναν τόπο, όπου η φύση δημιουργικά συνήθιζε να αλλάζει κοστούμι τέσσερις φορές το χρόνο, αυτή η αυξανόμενη επιμονή της να μένει με τα ίδια ρούχα...λειτουργεί αποδιοργανωτικά. Εγώ αυτό ακριβώς αισθάνομαι κι ας χαίρομαι να βολτάρω ασταμάτητα με τόσο όμορφο καιρό! :)
ΥΓ. Μάρα μου, σε πιστεύω. Προτείνω να κάνουμε ομαδικές ασκήσεις ετοιμότητας :) Σμακ! :)
Σταύρο, όταν πρόκειται να διαβάσω εσένα, συγκεντρώνομαι (πλέον αυτόματα) περισσότερο. Θαυμάζω τον τρόπο που εκφράζεσαι και φιλοσοφείς κι αναρωτιέμαι ... :) Καλό βράδυ :)!
Διαβάζοντας το post σου, Γαλατάκι, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθαν αυθόρμητα στο νου οι στίχοι από ένα παλιό τραγούδι του Νέου Κύματος που το τραγούδησε ο Λάκης Παππάς και η Πόπη Αστεριάδη, που έλεγαν "Πάει κι αυτή η Κυριακή κι ας καρτερούμε μι΄άλλη.." και αμέσως μετά οι στίχοι του Ρασούλη, που τους έγραψε φεύγοντας από το σπίτι του και έχοντας χωρίσει από την πρώην σύζυγό του, τη συνθέτη Βάσω Αλαγιάννη, που λένε "Αν πεθάνει μια αγάπη, δεν πεθαίνει κι η ζωή, ότι πέρασε περνάει, μα μπορεί ν΄αναστηθεί,... έλα μην κλαις...".
Latte (12.03.2009) Αυτό που έρχεται στο δικό σου μυαλό, svenako, είναι πάντα για μένα αφετηρία νέας σκέψης...:)
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε. Επιστροφή στο blog
Αναμνήσεις (παρελθόν), ζωή (παρόν) και όνειρα (μέλλον) ξεδιπλωμένα σε έναν πολύχρωμο virtual ορίζοντα. Με αναγνώστες ή μη, βγαίνουν από μέσα μου και μπαίνουν ... σε τάξη.