Μόλις κάθησα και τακτοποίησα τα πράγματά μου τον είδα. Καθόταν στον απέναντι δερμάτινο καναπέ και του έμοιαζε σχεδόν ως δίδυμος αδελφός! Μα έμοιαζαν σε όλα! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό. Ήταν τέτοιο το σοκ και η έκπληξή μου, που έμεινα να τον κοιτάζω κατευθείαν στα μάτια για κάποιες στιγμές...Μου ανταπέδωσε το βλέμμα με την ίδια ένταση, μόνο που εκείνα τα λεπτά δεν σκεφτόμουν. Μόλις συνήλθα, ντράπηκα. Δε θυμάμαι άλλη φορά στη ζωή μου να έχω κοιτάξει κάποιον άγνωστο άνθρωπο τόσο έντονα και τόσο αδιάκριτα. Σκέφτηκα αμέσως ότι έπρεπε να του ζητήσω συγγνώμη. Τι να του έλεγα όμως; Σας ζητώ συγγνώμη για πριν. Μου θυμήσατε κάποιον που ξέρω; Τελείως μπανάλ, σχεδόν χαζομαρούλα (άσχετα με το ότι ήταν αλήθεια). Μήπως πιο ειλικρινά: Μου θυμήσατε κάποιον που όχι απλά ξέρω, τον έχω αγαπήσει κιόλας; Μέχρι να το αποφασίσω, εκείνος, κοιτάζοντάς με, έπιασε το κινητό και τηλεφώνησε κάπου. Άρχισε να μιλάει δυνατά και συνέχισε να με κοιτάει. Χαζογελούσε κι απ'το ωραίο στοματάκι του βγήκαν κάτι "γ@μ@σ@ τ@, ναι ρε μ@λ@κ@" και δε συμμαζεύεται, με έ να στυλάκι τόσο δήθεν και μάγκικο, που ήταν ως να χαστουκίστηκα και να συνήλθα. Χαμογέλασα μέσα μου ανακουφισμένη... Δεν έχω ιδέα, γιατί ένιωσα ανακουφισμένη, πάντως από εκείνη τη στιγμή  συγκεντρώθηκα στα διαβάσματά μου...και εκείνος απλά "εξαφανίστηκε"...