Δεν καλυτερεύω κι ανησυχώ... Ξύπνησα πάλι μες τη νύχτα βήχοντας και κάθε φορά που βήχω πονάει η μέση μου, η πλάτη μου, τα κόκκαλά μου. Αύριο πρέπει να δουλέψω, τα περιθώρια στενεύουν... Κι εγώ είμαι ξάγρυπνη, με κεφάλι που βουίζει, κορμί πονεμένο, δυσχερή αναπνοή κι αναζήτηση ερεθισμάτων να φύγει το μυαλό μου απ' όλα αυτά... 

Πριν πιάσω αγκαλιά τον μικρό μου ελλείψει ύπνου, άνοιξα την τηλεόραση. Έπεσα πάνω σε μία εκπομπή ξενάγησης στη Ν.Υ. Βλέποντάς τη, θυμήθηκα  (ευτυχώς) κάποια πράγματα από τη μία και μοναδική επισκεψή μου εκεί, πριν λίγα χρόνια. Και στεναχωρήθηκα που  είχα ήδη τότε πάψει να κρατώ ημερολόγιο... όχι τόσο από τα  μουσεία και τις τουριστικές ατρακτιόν  που έβλεπα (και μπορώ -θεωρητικά- πάντα να ξαναδώ), αλλά από τα συμβάντα, τους ανθρώπους που συνάντησα, το πιο πολύτιμο interaction...  

Αποφάσισα, λοιπόν, να σημειώσω εδώ τα λίγα που θυμήθηκα, πριν τα πάρει ο αέρας οριστικά απο το μυαλό μου...

Σε τρία κτίρια που επισκέφτηκα, μας περνούσαν από σωματικό έλεγχο με ακτίνες, οπως ακριβώς στο αεροδρόμιο. Μέσα στο σάκο μου είχα ξεχασμένο ένα μαχαιράκι, για να καθαρίζω τα φρουτάκια μου. Μόνο στα Ηνωμένα Έθνη το είδαν, το κράτησαν και μου το έδωσαν κατά την έξοδό μου. Στο Empire State Building και το NBC δεν είδαν τίποτα... (κι εγώ δεν ήξερα ότι το έχω, μέχρι που βρέθηκε, οπότε το έβγαλα από την τσάντα). Τώρα που θυμήθηκα το NBC, θυμάμαι ότι είχα βρει πολύ απογοητευτική την ξενάγηση, ενώ κάτι αμερικανίδες που ήταν μαζί με το γκρουπάκι περιήγησης φώναζαν κάθε τρεις και λίγο με ενθουσιασμό. Όταν πιάσαμε την κουβέντα κι εξέφρασα με επιχειρήματα τους λόγους απογοήτευσής μου, εκείνες μου είπαν: Μα για μας είναι περιήγηση σε στούντιος, όπου γυρίζονται εκπομπές που μας μεγάλωσαν, που βλέπουμε από μωρά! Κι αυτό είναι τέλειο! 

Θυμάμαι κάποια στιγμή στην Times Square, που μπήκα σε ένα κτίριο, στο οποίο ο Δήμος της Ν.Υ. παρουσίαζε την πόλη για τους τουρίστες, έδινε πληροφορίες, έδειχνε βίντεος, κλπ. Τώρα που το γράφω, δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρη ότι αυτό ήταν, αλλά έτσι νομίζω. Τέλος πάντων, ενώ έκατσα να δω ένα βίντεο, μου βγήκε η κούραση (έμεινα 9 μέρες κι έριξα απίστευτο περπάτημα, γιατί ένιωθα ότι αλλιώς θα έβλεπα πολύ λιγότερα πράγματα) και παραλίγο να με πάρει ο ύπνος. Λέω παραλίγο, γιατί μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ένας φρουρός, φρόντισε να με ξυπνήσει και να μου πει ότι δεν επιτρέπεται να κλείνω τα μάτια μου εκεί... Πιάσαμε την κουβέντα με το παλικάρι, που ήταν μετανάστης απο την Αλβανία. Δε θυμάμαι τι ακριβώς έκανε για μένα, θυμάμαι, όμως, ότι αφού μιλήσαμε κάτι έκανε, από ευγένεια και φιλική διάθεση. Αλλα αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι καθόλου τι ήταν.

Περπάτησα τη Brooklyn bridge και από ένα σημείο και μετά το έκανα αυτό ξυπόλυτη!  Δεν υπήρχε κόσμος, βέβαια, και τα παπούτσια μου με είχαν κουράσει. Αυτό ναι, είναι μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ! Θυμάμαι να βλέπω κοροιδευτικά τους τουρίστες στη χώρα μας που έκαναν αντίστοιχες κινήσεις... Κι όμως να που εγώ εκεί έκανα κάτι που κορόιδευα και τη στιγμή που το έκανα ένιωθα μια εκπληκτική αίσθηση ελευθερίας απολαμβάνοντας αυτή τη μοναδική διαδρομή..!

Και πόσο αγέλαστος ήταν ο ινδός ταξιτζής, στον οποίο έδωσα την οδηγία να με πάει στο εστιατόριο που γυρίστηκε η πασίγνωση σκηνή του ψεύτικου οργασμού της Μεγκ Ράιαν, στο When Harry met Sally. Εκεί με περίμεναν για φαγητό κι αν και μου έδωσαν πιο ακριβείς οδηγίες, εγώ συγκράτησα μόνο αυτό το hint. :)

Και στον κεντρικό σταθμό τρένων, στο κέντρο του Μανχάτταν,  που τον έδειξε η εκπομπή και τον θυμήθηκα πεντακάθαρα, δε θυμάμαι πώς έγινε η έναρξη της κουβέντας. Ήταν ένας νεαρός άνδρας πολύ ανοιχτόχρωμος και ψηλός, που σε καμία περίπτωση δε θύμιζε Έλληνα. Αφού με ρώτησε από που είμαι και του είπα, τρελάθηκε! Έλληνας είμαι κι εγώ, μου είπε με ενθουσιασμό στα ελληνικά! Εγώ προχωρούσα προς την έξοδο του σταθμού κι αυτός μου μίλαγε με μία εκπληκτική ευγένεια, σχεδόν συστολή, ακολουθώντας με, όμως, γεγονός που με τρόμαξε. Ανάμεσα στα πολλά που μου είπε ήταν: Πάμε να σου κάνω το τραπέζι, είναι υπέροχο που είσαι Ελληνίδα, είμαι καλός, μη φοβάσαι!  Να πάμε σε αυτό το εστιατόριο εδώ απέναντι. Θα τηλεφωνήσω και στη μαμά μου να έρθει να σε γνωρίσει (!), μη φοβάσαι, να πάρε την ταυτότητά μου (!). Να σου τηλεφωνήσω άλλη ώρα, αν δεν μπορείς τώρα. Κάνε μία υπέρβαση, μπορεί να αλλάξει η ζωή μας!  Πάρε το τηλέφωνό μου. Μη με προσπερνάς... Όσο γράφω, μου έρχονται περισσότερες λεπτομέρειες από τα λόγια του στο μυαλό. Το μόνο που δε θυμάμαι με τίποτα είναι το όνομά του. Ηλίας ήταν; Δεν είμαι σίγουρη καθολου.  Συνηθισμένη καθώς ήμουν να μην κάνω τέτοιες "υπερβάσεις" με αγνώστους, αρνήθηκα ευγενικά και έφυγα. Αν και τον είχα βρει συμπαθή και ομορφούλη, τότε δεν το πήρα το ρίσκο, γιατί αυτή ήταν η "συνήθης τακτική" μου σε ανάλογες περιπτώσεις. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αφενός χαίρομαι που δεν εχω ξεχάσει το περιστατικό, αφετέρου ... χαχα, μπορεί αν ήταν ψηλός, μελαχρινός και μου έκανε κλικ να αψηφούσα τον κίνδυνο! 

Θυμάμαι κι άλλα τελικά, αλλα δεν έχω άλλο κουράγιο να γραψω... οι λιγοστές μου δυνάμεις με εγκαταλείπουν.