Νωρις   στο μαγαζι , καπου στον Ταυρο.

Η παρεα δεν ειχε ερθει ακομα.

Δεξια της σκηνης  το τραπεζι στον πανω διαδρομο. Καλη η θεση.

Βγηκε να  δει τον χωρο , αναμετρηθηκε  με το παλκο, μια ματια στην σχεδον αδεια πλατεια.

Το βλεμμα του σταθηκε για λιγο στους πρωτους θαμωνες.

Ψιλολιγνη φιγουρα  βαθυ γαλαζιο βλεμμα, δασυα γενεια  κομη.

Γεμισε το μαγαζι , ολοι στις θεσεις τους.

Εσβησαν τα φωτα .

Η ορχηστρα  στη θεση της.

Αριστερα , δεξια  τα λαγουτα, η τραγουδιστρια η Νικη με το τυμπανο, αρχαιοελληνικοοργανο  απ’ότι εμαθα ,στο κεντρο μαζι με τον πατερα της .

Ψαραντωνης  Ξυλουρης.

Στο  Ρεθυμνο πινουν νερο στ’ονομα του.

Δεν ειχε τυχει να τον ακουσω ,οσες φορες ημουν εκει.

Η  Νικη  ψηλη  κοπελια , ξανθη  με πανεμορφα  μελια  ματια.

Θεια φωνη.

Ο  Ψαραντωνης  πηρε να κουρδιζει  τις λυρες του.

Προβολεας  πανω του  και …

Η   μια μερια  του φαραγγιου

Δεν σμιγει με την άλλη

Και λαχταρουνε το σεισμο

Ν’αγκαλιαστουνε παλι.

Στο πεταμα του γερακιου

Τα’αλλα πουλια ζηλενε

Γιατι πετουνε χαμηλα

Κι αν θενε  κι αν δεν θενε.

Προσωπικο υφος  τραγουδιου, ερμηνειας.

Παυσεις , φωνη ποτε απ’τα τρισβαθα  ποτε σε πανω οκταβες.

Δεν τραγουδουσε , ιερουργουσε.

Όπως αλλαζε ο φωτισμος , αλλοτε θυμιζε τον Ληρ, αλλοτε βιβλικη φιγουρα,

Αλλοτε  μορφη  βαρδου ,βγαλμενη μεσα  από ιπποτικα  μυθιστορηματα.

Θεος της λυρας  εχει αποκληθει.

Πραγματι , ποτε  αλλοτε δεν εχω ακουσει Κρητικη λυρα ,με τοσο εντονο χρωμα συναισθημα, ζωντανια.

Απιστευτη η  ενεργεια  του, το δωσιμο του  το παιξιμο του.

Εχει έναν τελειως δικο του τροπο , όταν παιζει.

Η ακρη της λυρας  ν’ακουμπα στο μετωπο , να γινεται ένα μ’αυτην

Και ο ηχος να βγαινει  μεσα από την ψυχη του.

Ποτε λυρικα ακουσματα , ποτε Ριζιτικα , ποτε ανιμιστικα.

Η αποδοχη  του κοινου του, περαν κάθε προσδοκιας.

Από αμουστακα μεχρι  ωριμους, από κοπελιες  σαν τα κρυα νερα,

 μεχρι  κυριες  καποιας ηλικιας.

«Του κυκλου τα γυρισματα»  ο προλογος  του Ρωτοκριτου και φωτια στα τοπια.

Σηκωθηκε το μαγαζι.

Το χρωμα της Κρητης , η καρδια της Κρητης.

Στα  ορεινα το ξερουν απ’εξω , το τραγουδουν  στα καφενεια στα  γλεντια.

Ηρθε η σειρα  της τραγουδιστριας .

Τρυφερη η φωνη οπου χρειαζοταν, λυρικη αισθαντικη κρυσταλινη.

Με απιστευτη  θεατρικοτητα .

Χαμηλοφωνα ρωτησα  τι δισκογραφια εχει κανει.

Ηρθε το διαλειμμα.

Ο Ψαραντωνης  απλα  λιτα περναγε  να χαιρετισει τα τραπεζια.

Να  κεραστει  από ότι η παρεα  κερναγε  ,με δεος.

Κρασι  ρακη  ουισκυ.

Να  βγει φωτογραφια  με τις κοπελιες , με τα κοπελια.

Διχως ιχνος  βεντετισμου.

Απλη η μιλια του σοφη, καλογνωμη.Γελαστα τα ματια του.

Δευτερο  μερος , ποταμος.

Τελειωσε το κρασι , η παρεα  ζητησε  ρακες.

Χαμηλωμα  της δικης του φωνης  να τραγουδησει  ο κοσμος , να χορεψει.

Οσο και να τον ακουγες  να παιζει  να τραγουδα δεν χορταινες.

Σε  ταξιδευε  καλα  ονειρικα   μαγικα.

Οντε  σου θελω θυμηθω

Με τα θερια  μαλωνω

Και με τσι  δρακους πολεμω

Και σα σε δω μερωνω.

Απλα μετα σ’επαιρνε  το κλιμα , η κατασταση, η ατμοσφαιρα.

Μετα  περναγες  σε άλλο τοπο  , σε άλλες εποχες.

Σε μαδαρες   και  λογγους  σε καστρα  και θαλασσες.

Κι ο  Ψαραντωνης   ποτε   Ποσειδωνας  ποτε Διας  ποτε  Διονυσος

Να  σε μεθα  να σε ταξιδευει.

Καποια στιγμη  το προγραμμα  τελειωσε.

Ηρθε  στην παρεα  η Νικη.

Τοιχογραφια  της Κνωσσου. Σεμνη  απεριττη.Γλυκομιλητη.

Σε  κοιταγε  καματα  όταν μιλουσε  και η ματια  με την λαλια της σε γητευαν.

Να σαι καλα  κοπελια  καλη επιτυχια σ’ότι και αν κανεις.

Τελευταια  εικονα  από τον  Ψαραντωνη  ενας μικρος διαλογος

Στο τραπεζι .

Λογια  σοφου ανθρωπου  λογια  πραγματικου καλλιτεχνη.

Ο Θεος  να του δινει  χρονια   να  παιζει  να τραγουδα.

Να είναι αυτος  που είναι

Στην  παρεα  ηταν  τρεις  κοπελιες  μαθητριες  Κρητικης  λυρας και ο δασκαλος τους.

Η  μια κοπελια   είναι  μελος του ΜΗ.

Την ευχαριστω  για την εμπειρια  που μου χαρισε, να γνωρισω από κοντα

Τον  Ψαραντωνη  και την Νικη   δυο υπεροχους  καλλιτεχνες  και ανθρωπους.

Ισως  καπως ετσι πρεπει να είναι οι ανθρωποι  και οι καλλιτεχνες.