Προπασχαλινή περίοδος κι όταν έχει κανείς περισσότερες κουμπαριές, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες... Μάλλον δεν είναι αναπόφευκτες, αν είσαι ανώτερος άνθρωπος και δε δίνεις σημασία σε αυτά, αλλά εγώ αυτό το διάστημα έχω στερέψει ανωτερότητας και είμαι μεσα σε μία γενική γκρίνια...Ως εκ τούτου, ενώ κατανοώ τις διαφορές των ανθρώπων ως χαρακτήρων, αδυνατώ να τις αποδεχτώ, χωρίς να τις κρίνω, χωρίς να λάβω θέση συναισθηματικά, χωρίς να απορρίψω και, εν τέλει, χωρίς να στεναχωρηθώ γιατί από αδυναμία προχώρησα σε πράξεις που πραγματικά δεν ήθελα...

Ενδεικτικά, είναι, φυσικά, τα όσα αναφέρω, με αφορμή τα παπουτσάκια που παραδοσιακά αγοράζει η νονά στα βαφτιστήρια για το Πάσχα, αφού η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων βρίσκεται σε πολύ πιο σοβαρά θέματα... Οι κουμπαριές πρέπει να γίνονται με ανθρώπους, με τους οποίους επιθυμούμε να συνδεθούμε με δεσμούς συγγένειας, αφού η ζωή δε μας έδωσε αυτήν τη χαρά. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνονται γιατί πρέπει ή από δειλία μπροστά στην αλήθεια. Κι εγώ κράτησα το λόγο που έδωσα στα 15, όταν ένιωθα και πίστευα ότι ζω το απίστευτο μεγαλείο της φιλίας, κι έκανα μία κουμπαριά με έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να απέχει μακρύτερα από αυτό... Το αντιλήφθηκα τότε κι ήταν πράγνατι αργά... Αντί να τιμήσω αυτήν την ανακάλυψη και να αποχωρήσω με αξιοπρέπεια, δείλιασα μπροστά στο πώς θα ερμήνευε "ο κόσμος" τα πραγματικά μου κίνητρα, κλείδωσα την καρδιά μου και προχώρησα σε  μία τυπική πράξη, αποφασίζοντας ότι ήταν μόνο αυτό... Όμως, ήταν λάθος η απόφαση αυτή, αφού δε μου δίνει χαρά, ως υπάρχουσα (αναγκαστική) σχέση στη ζωή μου. Με καταπιέζει και με κάνει, χρονιάρες μέρες, να προσέχω ασήμαντες λεπτομέρειες σαν την παρακάτω... Πόσο "μικρό" εκ μέρους μου, αλλά αληθές...  

 Η ως άνω κουμπάρα μου, λοιπόν, όταν τη ρωτησα τι νούμερο παπουτσάκια φορά η μικρούλα (μια γλυκύτατη νεραϊδούλα, που άρπαξε το τηλέφωνο για να μου πει ότι θέλει να της αγοράσω λαμπάδα με τη Ντόρα), μου λέει ότι έχει ιδιαίτερο πόδι και είναι τόσα εκατοστά με αυτού του είδους τα παπούτσια και τόσα με το άλλο και θα πρέπει να πάω  (η μανούλα μου, δηλ. που έχει επιφορτιστεί αυτό το δικό μου χρέος) στα μαγαζιά με μία μεζούρα και να μετρώ και από μέσα και από κάτω το κάθε παπουτσάκι που μου αρέσει και θα ήθελα να της πάρω. Η άλλη κουμπάρα μου μού λέει ότι δε χρειάζεται να πάρω ούτε παπουτσάκια ούτε τίποτα στη μικρή της κόρη και βαφτιστήρα μου (ένα πανέμορφο παιχνιδιάρικο πλασματάκι) που αρπάζει το τηλέφωνο, για να μου πει "πότε θα έρθεις να μας δεις, νονά"; Παρόμοιο ήταν και το περσινό σκηνικό...