Το παλευες μεσα σου χρονια.    Σ’ετρωγε χωρις να εχεις εξηγηση.

Από κεινη  την  Μ.Πεμπτη ,  σκαστος  με  την μικρη  Πορο ,Υδρα.

Επιτελους μονοι, μετα από καιρο…

Η  τοτε   μετα την  Συνελευση, βολτα στην Πλακα , να ζαλιζει η ανασα της Ανοιξης

Και να ερχεται  ηχος μαυλιστικος  από ένα εκκλησακι  παλιο, πολύ παλιο.

Κατι σε τραβηξε  , περιεργεια;

Μ. Πεμπτη  παλι  ,  με τον Εσταυρωμενο   να δεσποζει  στον μικρο χωρο.

Αμηχανα  πλησιασες  , σε σταση προσοχης  περισυλλογης.

Η ματια  πανω του  δεν αντεξε .

Ένα σφιξιμο , ενας κομπος  στο στομαχι.

Ένα   πισωπατημα.

Ο    αντιποδας   ,  η διασταση  των οσων μεχρι τοτε  πιστευες

Με  αυτό   που  ειδες.

Εγκωμια  ,  και καπου  εκει  λυγισες.

Ανατρεξες  στα  κειμενα σου, τι γινεται ;

….Φευγεις  πανω στην  ανοιξη , γιε μου καλε  μου,

Ανοιξη μου γλυκια  , γυρισμο που δεν εχεις.

Η ομορφια σου  βασιλεψε κιτρινη , γιε μου

Δε  μιλας  , δεν κοιτας  , πως μαδιεμαι  , γλυκε μου.

…….Μα γιατι  να σταθεις να σε πιασουν! Κι ακομα,

Σα ρωτησανε: «Ποιος  ο Χριστος;» τι πες «Να με!»

Αχ !  δεν  ξερει , τι λεει  το πικρο μου το στομα!

Τριαντα  χρονια  παιδι μου  δε  σ’ εμαθ’ ακομα!

Κωστας  Βαρναλης 

Το  «Ιδιωνυμο»  της  Κατερινας  Γωγου

Θεοφαγια  , του Γιαν  Κοτ.

Το τελευταιο  ειχε τις απαντησεις.

Μπηκες   ξημερωματα  πιωμενος, ηθελες

Νασαι μονος  ,να μιλησεις  …

Ένα   λιανο κερι στο μανουαλι,

Δισταχτικα βηματα  , κρατημενα

Προς τον Εσταυρωμενο.

Δεν ειχες τι να  του πεις.

Περισσευε  ο πονος  Του…