Ορισμένες φορές, λένε, πως είναι καλό και θαυμαστό έργο να δίνεις το χέρι σου στο διπλανό σου και να του εκδηλώνεις την αγάπη σου. Μέσα από αυτήν την πράξη λαμβάνεις έμμεσα και άμμεσα, ένα δυνατό αντικαθρέφτισμα του εαυτού σου...

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν το προαναφερόμενο αντικαθρέφτισμα ανταποκρίνεται σε αυλό υπερμετρικοεγωϊστικό υλικό ή αν είναι μέρος της πραγματικής ροής εξέλιξης των καταστάσεων, τόσο στη ψυχοσυνθετική μας ύπαρξη όσο και στη γήινη ύπαρξη, ως σαρκικώς φθαρτά όντα.

Ο άνθρωπος, από την φύση του, είναι σαν την πλαστελίνη που πασπατεύαμε αδέξια, κατά μικρά χρονικά διαστήματα, στην παιδική μας ηλικία... Είτε από βαρεμάρα είτε από την λαχτάρα να ανακαλύψουμε το κάτι παραπάνω που θα μας οδηγήσει, στην προσωπική για τον καθένα, θέωση...

Σαν το φύλλο στο βοριά αμφισβητεί το ένστικτο του και οδηγεί τη δομή του εκεί που προστάζει το πολυπληθές σύνολο απόψεων και αντιλήψεων.

Κι έπειτα, γυρίζει αποσβολωμένος, καθώς τα όνειρα που έταξε το σύνολο δεν ήταν να γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Θα παρέμεναν για πάντα φρικιαστικά ωραιοποιημένα παραμύθια που κατά την διήγηση τους, προσκαλούν ακατάσχετο δέος και ελπίδα...

Είναι εκείνη η στιγμή που θα τρέξει το πρώτο δάκρυ θυμού, λύπης και εξαγρίωσης επειδή παραμέλησε την εσωτερική φωνή του και πήγαινε ενάντια στις προσταγές της... Είναι η στιγμή που θα βγει απλά ντυμένος στο δρόμο, απαλλαγμένος από τα λούσα της νεανικής υπεροψίας και θα ζητήσει λίγο από το οξυγόνο και το πνεύμα της ψυχικής ηρεμίας...

Είναι η στιγμή που θα κατανοήσει πως κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες και όχι απεριόριστες δυνάμεις... Έχει όμως τις πιο σημαντικές... Την αγάπη και την ανθρωπιά!

Αν αυτές οι δυό δυνάμεις βρουν τόπο να ξαποστάσουν τη μεγαλοσύνη τους, ίσως τα πράγματα να μεταμορφωθούν στα πιο όμορφα σχέδια που πλάθαμε αδέξια όταν είμασταν παιδιά και αντικρίσουμε τη δική μας ευτυχία... Ίσως δούμε στα μάτια του άλλου τον ουτοπικό μας χαρακτήρα...