Είχαν  αριβάρει από νωρίς με άγριες διαθέσεις στο χαϊκλασάτο μαγαζί. Επίλεκτα μέλη του ΜΗ και οι τρείς, με άπειρες διακρίσεις στο ενεργητικό τους, πήγαν να επισκεφτούν τον γράφοντα.  
  Φυσικά, θα δώσουμε συμβολικά ονόματα όπως πάντα, απλά θα κρατήσουμε το αρχικό γράμμα από τα Nicknames…
  Ήταν μεσημέρι Κυριακής, και ο κόσμος σχετικά λίγος. Θρονιάστηκαν δίπλα στο τζάκι. Σβηστό βέβαια ήταν, όμως έπαιρνε μια θεατρικότητα η όλη τους παρουσία.
   Ήρθε ο σερβιτόρος, και άρχισε να παίρνει παραγγελία. Επέλεξαν γύρω στα δέκα πιάτα ορεκτικά, και μετά έπεσε η πρώτη ερώτηση που προβλημάτισε τον σερβιτόρο…
   -  Ναι, αλλά τι θα φάμε;
  Παρήγγειλαν από 2-3 κυρίως πιάτα ο καθένας, και βάλθηκαν να παρακολουθούν τον άδοντα. Δηλαδή εμένα. Ο γράφων, δηλαδή ο άδων, τους παρακολουθούσα κι εγώ. Τι άλλο να’ κανα δηλαδή; 
   Ο Γ. Μασαμπούκης αδιαφόρησε σχετικά για τα φαγητά, μιάς και μείωσε δραματικά τον ρυθμό του από το έκτο κι όλας πιάτο.Διάνθιζε όμως την παρουσία του, με αποφασιστικές  γουλιές από ότι υγρό  (όχι νερά, όχι αναψυκτικά) ήταν στο βεληνεκές του. 
   Ο Σ. Φαρφάλες, καθισμένος ακριβώς δίπλα στο σβηστό τζάκι, θα μπορούσε άνετα να πλασαρισθεί ως ιδιαίτερα ευμεγέθες καυσόξυλο, αν έλειπε η αδάμαστη κινησιολογία ενός σαγονιού που αγνοούσε επιδεικτικά την κούραση και τις κακουχίες. 
  Τέλος ο Θ. Προσούτογλου, ακολουθούσε μια συγκαταβατική πολιτική, που θα του εξασφάλιζε περισότερη αντοχή και διάρκεια.
   Και τότε το χέρι της μοίρας χτύπησε ανελέητα.
   Η πόρτα άνοιξε, και μπήκε μέσα η Θεά με την παρέα της.Έκατσε απέναντι από τους τρεις ήρωες. Τράβηξε ένα δολοφονικό σταυροπόδι, και τεντώθηκε νωχελικά προτάσσοντας ένα στήθος που θύμιζε μπαλκόνι στην καλντέρα.Ο Μασαμπούκης χτυπήθηκε με τη μία. Τα μάτια του γλάρωσαν. Το στόμα του στράβωσε. Σταμάτησε να μιλάει. Να κινείται. Να τρώει. Να πίνει δεν σταμάτησε, αλλά αναβάθμισε την όλη διαδικασία, μιάς και ένοιωθε ότι κάθε γουλιά τον έφερνε πιο κοντά στην αιωνιότητα, και αυτή  η αιωνιότητα ήταν ή αγκαλιά της.
   -Τι έγινε ρε μαλάκα; Τι έπαθες;
    Οι άλλοι δύο κοιτάχτηκαν με νόημα , και τότε η μοίρα ξαναχτύπησε.Η τραγουδίστρια του μαγαζιού, άρχισε να τραγουδάει.Το βλέμμα του Προσούτογλου έπεσε πάνω της, και …. έμεινε εκεί…. 
    Η Σόνια Νοσφεράτου άρχισε να οργώνει με αλλεπάλληλες διαμαντένιες σταυροβελονιές το όνομά της στην αντρίκεια του ψυχή. Έσπερνε ανάσες, και θέριζε έρωτα… ύψωνε τις νότες σαν χέρια στον ουρανό,και κατέβαζε τά αστέρια να στολίσει την απόσταση ανάμεσά τους… (που τα βρίσκω ρε πούστη  μου…)
    Ο Προσούτογλου κεραυνοβολήθηκε. Εξαϋλώθηκε. Εξατμίστηκε. Έμεινε αυνάνας. 
    Ο Φαρφάλες, ένοιωσε ξαφνικά πολύ μόνος….Ο ρυθμός κατάποσης των αλκοολούχων χτύπησε κόκκινο..
    Ο Μασαμπούκης σηκώθηκε και χόρεψε μια ζεμπεκιά αετίσια, καρφώνοντας ταυτόχρονα το αντικείμενο του πόθου του με το είδος εκείνο της ματιάς που υπονοεί καθαρά έντιμες και αγνές προθέσεις γαρνιρισμένες με βιασμό στην πρώτη πάροδο. Η θεά δεν πολυμάσησε, και ο Μασαμπούκης ξανάκατσε κάτω δολοφονικά διψασμένος για οτιδήποτε πόσιμο και ξυδάτο υπήρχε στο μαγαζί. 
   Ακολούθησε το ζεϊμπέκικο του Προσούτογλου, με έντονες αρχαιοελληνικές παραπομπές και στοιχεία τραγωδίας.  Η Σόνια Νοσφεράτου είχε τσακίσει στο διάλλειμά της στην κουζίνα, δύο μιλ-φέιγ, ένα προφιτερόλ, λίγη τούρτα από κάτι χτεσινά γενέθλια, και μία εξοχικό με τζατζίκι. Τραγουδούσε ενώ την συγκλόνιζαν κατακλυσμιαία ρεψίματα. Ο μελοδραματικός Προσούτογλου γονάτισε μπροστά της, και προσπάθησε να την καθηλώσει με το ευθύ και τίμιο βλέμμα του. Εκείνη ξαναρεύτηκε.
   Ο Φαρφάλες σκούντηξε τον Μασαμπούκη, αποσπώντας τον από κόσμους ονειρικούς που ήταν βασιληάς και είχε σκλάβες του καμιά πενηνταριά κλωνοποιημένες «απέναντι». 
  Το φρικτό ζυμαρικό που λέγεται χυλόπιτα μπουγέλωσε αδυσώπητα τις αθώες ψυχές των δύο μελών του ΜΗ. Πλήρωσαν κι έφυγαν πένθιμοι, ζοχαδιασμένοι και νταγκλαριστοί… 
  Ο Φαρφάλες κοντοστάθηκε, έσωσε την παρτίδα χτυπώντας βιαστικά κάτι κεφτεδάκια που είχανε ξεμείνει, και τους ακολούθησε…