Καιρό είχα να ακούσω αυτό το τραγούδι, που πριν λίγο έπαιξε ο Δίεση.

Και τι θυμήθηκα: Εμένα, φοιτήτρια, και τη Janniche, επίσης φοιτήτρια, με την οποία συγκατοικήσαμε απο τύχη, αλλά ταιριάξαμε υπέροχα εκείνο το μοναδικό καλοκαίρι στην Πόλη. Είχα walkman, θυμάμαι, και μόλις είχα "ανακαλύψει" αυτό το τραγούδι, το οποίο τρελαινόμουν να ακούω και να τραγουδώ. Την έβαζα να το ακούσει και προσπαθούσα να της εξηγήσω τους στίχους. Ένιωθα, με παιδικό ενθουσιασμό, ότι ακόμα κι αν δεν το καταλάβαινε, θα συγκινούταν κι εκείνη το ίδιο, από τη μουσική και μόνο! Και την έβαζα να το ακούσει ξανά και ξανά και ξανά... :) (Μάλλον θα "μαρτύρησε" η κοπέλα :), γιατί λίγο καιρό μετά το τέλος εκείνης της φοβερής παρέας και συγκατοίκησης, η επαφή μας χάθηκε και τώρα δεν έχω ιδέα τι κάνει). Τιμώντας αυτήν την ανάμνηση, τα πάμπολλα γέλια μας, τις εκμυστηρεύσεις μας και εκείνες τις μικρές αλήθειες (συγκινητικές ανακαλύψεις για τα τόσα κοινά που έχουμε, η μία βορειοευρωπαία και η άλλη από το μεσογειακό νότο) της το αφιερώνω. Και νιώθω ξαφνικά πολύ γλυκά. :)