Τις προάλλες φιλοξενήθηκα στο σπίτι μίας πολύ καλής φίλης. Ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν τη φιλοξενία κομμάτι της καθημερινότητάς τους κι έχει διαμορφώσει τη σοφίτα της οικογενειακής πολύκατοικίας σε ξεχωριστό διαμέρισμα για να φιλοξενεί τους φίλους της. Σ' εμένα, μάλιστα, επιμένει να δώσει και κλειδί, για να πηγαίνω όποτε θέλω. Εκείνο το βράδυ, φιλοξενούσε κι έναν άλλο φίλο της στη σοφίτα, οπότε εγώ έμεινα στο διαμέρισμά της. Υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά, ανύπαρκτη τηλεόραση, χαμηλός, γλυκός φωτισμός και κεριά κι ένας πανέμορφος  δίχρονος μπόμπιρας που χαμογελά τις 99 από τις 100 φορές που τον κοιτάζεις, περιφέρεται ασταμάτητα τριγύρω και κυριολεκτικά σκαρφαλώνει πάνω στη μητέρα του, σηκώνει τη μπλούζα της, παραμερίζει μονος του το στηθόδεσμό της και πίνει το γαλατάκι του, κάθε φορά που έχει σχετική όρεξη! Τι όμορφη εικόνα! [Σκέφτηκα ότι χάρη στη Λ., έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο που γνώρισα πριν λίγα χρόνια, η οποία θήλαζε το κοριτσάκι της  μέχρι τα 4, η εικόνα αυτή δεν μου ήταν πρωτόγνωρη.] 

Κι είναι τελικά τόσο υπέροχα φυσιολογική η εικόνα (ή μάλλον η πράξη), όσο είναι και σπάνια... Ο πανέμορφος μπομπιράκος ήταν ήρεμος, χαμογελαστός και, εν τέλει, πολύ τυχερός... Μα πώς να μην είναι ήρεμος, μου λεει η φίλη μου, αφού είναι η βασική προτεραιότητα όλης της οικογένειας (παππούς, γιαγιά και θείοι ασχολούνται μαζί του  συνεχώς - ζουν σχεδόν όλοι μαζί, ο καθένας στο διαμέρισμά του, σ' εκείνη την οικογενειακή πολυκατοικία με τις τεράστιες μπαλκονόπορτες και θέα τη θάλασσα και τα αστέρια). Είναι καλό, βέβαια, που θηλάζει ως τώρα, μου είπε, αλλά με τη δουλειά κουράζομαι πολύ, όπως και με το θήλαστρο, αφού όταν δεν του δώσω γάλα, το στήθος μου πρήζεται και με πονά. Και σκέφτομαι να το σταματήσω πια. 

Δεν ξέρω αν θα το κάνει. Ξέρω ότι ο μικρούλης είναι από τα πιο χαμογελαστά και ήρεμα παιδάκια που έχω δει κι ότι ξέρει από τώρα ακριβώς πώς να πάρει αυτό που θέλει! Όση ώρα προσπαθούσα να τσεκάρω τα μέηλ μου και να κάνω τσεκ-ιν από το ιντερνετ, είχε έρθει μέσα στο δωμάτιο κι έπαιζε μαζί μου με μια πάνινη μπάλα. Κι αφού καθυστερούσα να του την πετάξω, ήρθε κοντά μου να δει τι είναι αυτό που μου τραβά την προσοχή μακριά από το παιχνίδι μας. "Πάλα", μου είπε, και μου εβαλε την μπαλίτσα στην αγκαλιά, κάνοντας βηματάκια πίσω κι ανοίγοντας τα χεράκια, για να την πιάσει, όταν του την πετάξω :) Περιττό να πω ότι δε χόρταινα να τον παίρνω αγκαλιά και να τον φιλάω παντού, ενώ αυτός γαργαλιόταν και γελούσε! Και ξανά παιχνιδάκια και ξανά φιλάκια και ξανά γελάκια, μέχρι να διψάσει, να πάει για ...γάλα και να επιστρέψει για παιχνίδι δριμύτερος! :)  

Χαλάρωσα τόσο γλυκά μαζί τους εκείνη την ημέρα, που το βράδυ κοιμήθηκα πιο βαθιά από  πολλές προηγούμενες νύχτες...