Σε γενικές γραμμές πιάνω τις σχολές που θέλω. Το θεματάκι μου είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω και σε ποια πόλη το θέλω. Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι με έτη ψυχανάλυσης την πλάτη τους που δεν ξέρουν καν τι εστί ο εαυτός τους οπότε δεν παραπονιέμαι, τουλάχιστον όχι δυνατά.

Αυτό όμως που πραγματικά με τσακίζει είναι το ότι άτομα που δεν έχουν ούτε μια στοιχειώδη ικανότητα προσωπικής γραφής και όχι απλής αποστήθισης φυλλαδίων, έγραψαν παραπάνω από μένα. Κατέληξα στο ότι αν γράφεις συνδυαστικά, έχεις ένα δικό σου ύφος και ακουμπάς θέματα που θεωρούνται ολίγον καυτά, τότε το γραπτό σου ίσως παραπέμπει σε έτοιμα καλούπια και περίεργες συνταγές για εντυπωσιασμό που δίνονται από τα φροντιστήρια. Από την άλλη, όσο πιο απλά και αναίμακτα τόσο το καλύτερο για τον βαθμολογητή που μπορεί να κατέληξε και φιλόλογος από καθαρή σπόντα επειδή δεν έπιασε την πρώτη του επιλογή της Νομικής και τελικά πέρασε σε μια φιλολογία της κακιάς ώρας.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, δεν μπορώ να χαρώ ιδιαίτερα. Κατά βάση ο τρίτος βαθμολογητής μου έβαλε σχεδόν πάντα μεγαλύτερο βαθμό από τον υψηλότερο των δύο προηγούμενων βαθμολογητών. Με κάτι διαφορές(Λογοτεχνία αν θυμάμαι καλά 76-90-86) που παραπέμπουν σε νούμερα τζόκερ και όχι σε βαθμό πρόσβασης, αρνούμαι να χαρώ. Χαίρομαι για την τύχη μου! Χαίρομαι που έτυχε να πέσω σε καλό βαθμολογητή που εκτίμησε το γραπτό μου σωστά. Χαίρομαι λοιπόν για την τύχη μου και όχι για τις επιδόσεις μου!

Δυστυχώς είναι τέτοια η φιλοσοφία των εξετάσεων που μας έχει κάνει όλους εξαιρετικά ανταγωνιστικούς και κατίνες! Έμαθα ότι κάποια άτομο που έριχναν σπόντες του στυλ "εγώ θα γράψω καλύτερα από σένα!" δεν πήγαν καλά. Για την ακρίβεια, έμαθα ότι ένα άτομο έβγαλε χαμηλότερο βαθμό απο τον δικό μου και δεν πετυχαίνει την πρώτη του επιλογή. Δεν ξέρω αν χαίρομαι, δεν ξέρω αν λυπάμαι, δεν ξέρω αν αδιαφορώ. Απλά σκέφτομαι ότι τότε είχε πειραχτεί τόσο ο εγωισμός μου και το ηθικό μου που τώρα δεν μπορώ να συγκρατήσω κάποιες πραγματικά εκδικητικές και μικροπρεπείς σκέψεις. The winner takes it all, σίγουρα, αλλά πόσο winner είμαι;

Έβγαλα αξιοπρεπή μόρια, έχω προοπτικές για καλές σχολές, ικανοποιώ φιλοδοξίες αρετών χρόνων. Είμαι μεταξύ διαφόρων σχολών, όλες εκτός Πατρών. Ωστόσο, η επαγγελματική αποκατάσταση(πχ. Ψυχολογία-απωθημένο και λατρεία) είναι μηδαμινή για τα δεδομένα της Ελλάδας. Άλλες σχολές, ναι μεν έχουν ενδιαφέρον αλλά στο τέλος καταλήγεις να εξασκείς επάγγελμα που δεν σου αρέσει(πχ. Αρχαιολογία για να καταλήξω φιλόλογος σε ιδιαίτερα). Πιάνω και κάποια Παιδαγωγικά αλλά δεν με ενδιαφέρει το σπορ...

Βρίσκομαι λοιπόν μέσα σε αυτή την δίνη σχολών που υπόσχονται ωραία πτυχία αλλά αφήνουν την τσέπη άδεια. Θα δώσω και Αγγλικά το άλλο Σάββατο, ίσως ξεδιαλύνει λίγο το τοπίο. Εξάλλου, σε κάποιες σχολές αναγκαστικά επιστρέφω σε μαθήματα που απεχθάνομαι ή και υστερώ(Λατινικά-Αρχαία αντιστοίχως). Φαντάσου να έχεις γίνει αρχαιολόγος, να κάνεις ανασκαφές, να βρίσκεις αρχαίο αμφορέα και να έχεις μαζί με το φτυαράκι λεξικό αρχαίων για να διαβάσεις τί χάραξαν πάνω στο εύρημα οι αρχαία ημών πρόγονοι. Δε συμφέρει...

Τώρα αρχίζει το ψυχοφθόρο κομμάτι. Αναζήτηση σχολών, κριτική σκέψη και ψυχραιμία. Έχω και πολλά θέματα...Αθήνα δεν θέλω, δεν αντέχω την πολυκοσμία, κίνηση, φασαρία, προέκυψε και τρομοκρατία, κοινώς άστα να πάνε! Θεσσαλονίκη δεν την είχα ποτέ στα σχέδια μου, δεν ξέρω αν μπορώ να την βάλω τώρα. Κρήτη-Ψυχολογία και όπου βγάλει...και το κακό είναι ότι δεν κάνω πλάκα...έχω καιρό μέχρι τα μέσα Ιουλίου...πάλι καλά...

Όπως λέει και ο πατέρας μου, πρέπει να χαίρομαι για το τώρα και να μην ανησυχώ για το αύριο. Λίγο δύσκολο αυτό. Η χαρά κρατάει το πολύ έξι ώρες, όσο δηλαδή κάθεσαι σε καφετέριες με τους επίσης επιτυχόντες φίλους σου. Μετά βλέπεις τα πράγματα με τα ματογυάλια του πραγματικού κόσμου, εκεί όπου η επιτυχία δεν εξασφαλίζει αναγκαστικά την επιτυχία και εκεί όπου η αξιοκρατία πάει περίπατο και σε αφήνει να περιμένεις τις χαμένες ευκαιρίες στην γωνία.

Δεν παραπονιέμαι, κάποιοι πήγαν πολύ χάλια, κάποιοι κατά πάσα πιθανότητα χάνουν τις σχολές που θέλουν για ελάχιστα μόρια. Εγώ ακόμα δεν ξέρω πως νιώθω. Απογοήτευση για το πόσο χύμα μπαίνουν οι βαθμολογίες. Ικανοποιημένη που με ελάχιστο διάβασμα και μηδαμινές στερήσεις έβγαλα τέτοιους βαθμούς. Χαρούμενη που και οι φίλοι μου-οι πραγματικοί φίλοι και όχι οι επιβαλλόμενες "φιλίες" της τάξης, σχολικής και μη-πήγαν εξίσου καλά. Χαρούμενη που οι γονείς μου δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν μια αποτυχία. Διχασμένη για τις μελλοντικές επιλογές μου. Ενθουσιασμένη που αύριο θα πάω στη συναυλία του Αλκίνοου χωρίς έγνοιες! Ενθουσιασμένη που κινούμαι πια με άλλους ρυθμούς. Ενθουσιασμένη που γλυτώνω από το μίζερο κυνήγι βαθμών. Ενθουσιασμένη για ό,τι έρχεται. Και φοβισμένη. Και διστακτική. Και τώρα πια στο μεταίχμιο...