(θεμελιώδεις) θέσεις ζωής.

1. Τηλεφωνική συνομιλία με άγνωστο συνάδελφο από Λαμία για δουλειά (που, παρεμπιπτόντως, περιλαμβάνει και ολίγον φλερτ).

...

Αυτός: "Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που συνεννοούμαστε, τάδε. Είσαι σαφής, ευγενική κι έχεις και πολύ ωραία φωνή."

Εγώ (η τάδε;)): "Ευχαριστώ".

Αυτός: "Θα ήθελα να γνωριστούμε από κοντά, οπότε θα κοιτάξω να κατέβω κι εγώ Αθήνα, όταν έρθει η ώρα και θα είσαι κι εσύ, και θα ήθελα οπωσδήποτε να πιούμε έναν καφέ".

Αυτός: "Που συχνάζεις, αλήθεια, για καφέ στην Αθήνα";

Εγώ: "Εεεε, σε πολλά μέρη, Μοναστηράκι, Θησείο, Κολωνάκι". 

Αυτός: "Μα εκεί είναι πολύ ακριβά, απ' όσο ξέρω! "Σου κοστίζει ο κούκος αηδόνι"!  Σίγουρα θα υπάρχει και κανένα μέρος που να έχει πιο χαμηλές τιμές, για να σε κεράσω έναν καφέ, ε;;"

Εγώ (καγκελάκι άλατος, αφού πέρασαν μερικά δεύτερα σιωπής μέχρι να εννοήσω, η αργόστροφη, τι είπε...) ψέλισα μετά δυσκολίας: "Εεεε, αφού θα είσαι εκτός έδρας, θα τον κεράσω εγώ τον καφέ..." (Μην το χάσουμε, τέτοιο κελεπούρι! :)).

Σκεφτόμουν μετά τη συνομιλία και γέλαγα! Ευτυχώς ο άνθρωπος είναι τόσο πολύ τσιγκούνης, που φαίνεται με το καλημέρα σας!  Κι η εξυπνάδα (στο φλερτ, έστω) από τα μπατζάκια του τρέχει... Κι ο Κιανού Ριβς να ήταν, δε θα έμπαινα καθόλου στον κόπο να τον γνωρίσω περισσότερο. Δική μου αντίληψη (ακόμα και λάθος) ότι κάθε προσπάθεια για χαρά στη ζωή με έναν τόσο τσιγκούνη (και χαζό, ώστε να φαίνεται με τη μία) είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Ούτε να τον φλερτάρω, δηλαδή...! Για πλάκα, βέβαια, έναν καφέ μαζί του τον πίνεις! Και τον κερνάς κιόλας! Και του προτείνεις και μία έξοδο για δείπνο να ανταποδώσει το κέρασμα, ειδικά αν του αρέσεις ... :) :))

2. Μέσα σε δικαστική αίθουσα, τη στιγμή που ανεβαίνει ως μάρτυρας μία κοπέλα από τη Βουλγαρία (η οποία δε φαίνεται καθόλου ότι είναι αλλοδαπή) σε μία απλή υπόθεση εργασίας χωρίς υγειονομική άδεια, γυρνά και μου ψιθυρίζει στο αυτί ένας μεγάλης ηλικίας συνάδελφος, τον οποίο γνωρίζω αρκετά καλά: "Αυτήν την ξέρω. Έχει κλείσει πολλά σπίτια! Και τους λέω: Πηδήξτε όσο θέλετε! Αλλά μην πάτε παραπέρα. Τη γυναίκα σας γιατί να τη χωρίσετε; Τα σπίτια σας, γιατί να τα κλείσετε, να γίνετε ρεζίλι στον κόσμο;..."

(Δεν του είπα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Απλά τον άκουσα. Σκέφτηκα, όμως, με αφορμή τα όσα μου είπε, πόσα "πιστεύω" του για τη ζωή αποκαλύπτονταν από αυτές τις 2-3 φράσεις: Παρατηρεί κανείς τον πλήρη υποβιβασμό:

α. της ουσίας των ανθρωπίνων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και

β. της γυναίκας (i. της συζύγου, που άβουλη ούσα, οφείλει να τα ανέχεται όλα και μόνο ο άνδρας μπορεί να πάρει την αποφαση να "κλείσει" το σπίτι τους και ii. της ξένης κοπέλας, η οποία, ως αλλοδαπή, δεν μπορεί να αξίζει ούτε να αξιώνει μία ουσιαστική σχέση αγάπης, αλλά μόνο να είναι αντικείμενο σωματικής ικανοποίησης...)].