Περιγράφεται άραγε αυτή η αίσθηση πληρότητας, ελευθερίας κι απόλαυσης για το κορμί και την ψυχή;

Βυθίζεσαι στην απεραντοσύνη της ήρεμης, σκοτεινής θάλασσας και ταυτόχρονα γλυκαίνεσαι από τα παιχνιδιάρικα δάκρυα γέλιου του ουρανού. Ναι, ναι, γελούσε μέχρι δακρύων ο ουρανός σήμερα! :) Αποκλείεται αυτός να έκλαιγε κι εγώ, εκεί από κάτω, τρελαμένη από το υπέροχο πλούσιο άγγιγμα, το δικό του και της θάλασσας, να ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη. Αποκλείεται!

Κι εκεί που απολάμβανα τα δροσερά φθινοπωρινά παιχνίδια του, εκείνος ξαφνικά αποφάσισε ότι είναι ώρα για δουλειά! Πήρε τα συννεφάκια του και φύγαν γι' άλλα μονοπάτια. "Καλέ, που πάτε, γλυκά μου συννεφάκια; Γυρίστε πίσω!" Τους μιλούσα δυνατά - δεν κάνω πλάκα (ούτε η τρέλα πάει στα βουνά, βέβαια :)). Ημουν σχεδόν απελπισμένη που τέτοια απόλαυση τελείωνε πριν τη χορτάσω. Δεν μπορούσα να μείνω μουγγή κι "αδιαμαρτύρητη"!! :)

Σιγά να μη με άκουγαν. Βγήκε ένας ήλιος λαμπερός, χαμογελαστός και μας έφτιαξε μια μέρα ανοιξιάτικη. (Ναι, ναι, αρχικά απογοητεύτηκα!)

Εν τέλει, όμως, την καλοδέχτηκα αυτήν την αλλαγή της μέρας από γλυκοφθινοπωρινή σε ανοιχτοανοιξιάτικη. Αυτή, όμως, (η ανοιξιάτικη μέρα, ντε), μου το κράτησε...

Αφού τελείωσα το υπέροχο μπανάκι μου στη θάλασσα και πήγα σπίτι κι έκανα ντουζάκι και φόρεσα μια ανοιξιάτικη διάθεση "μέχρι τα μπούνια", μου μύρισε, μιαμ μιαμ, ψητό κοτοπουλάκι και πατατούλες τηγανιτές και και σλουρπ, σλουρπ... κατηφόρησα με λαχτάρα τη σκάλα. Κι όπως την κατέβαινα όλο χαρά και νάζι, καρφώνεται η ματιά μου στο ροδοκόκκινο κοτοπουλάκι με τις πατατούλες (και τζατζίκι!) πάνω στο τραπέζι. Η λαχτάρα μου (άλλως κοιλιοδουλεία μου:)) επιταχύνει το βήμα μου... και τρώω, αντί για το κοτοπουλάκι, ένα πέσιμοοοο μούρλια! Προσγειώθηκε με τέτοιο γδούπο το ... ποπάκι μου στο πάτωμα (αφού πρώτα πήρε σβάρνα 4-5 σκαλιά, έτσι για να είναι πιο εντυπωσιακή η προσγείωση) που κόντεψε να ζωντανέψει η κότα και να φύγει...

Πονάω ακόμα, λίγο, αλλά έπνιξα τον πόνο μου σε λίγη ζεστή πέτσα κοτόπουλου... :):)