Σε μια ερημική παραλία, περπατώ  σιγοτραγουδώντας. το τραγούδι μας…και τότε όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά… τότε… το μόνο που θέλω είναι να φύγω…

Ν’ ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω σε καθάριους ουρανούς…

Ν’ αφήσω πίσω μου όλα αυτά που με πονάνε…

Να αναπνεύσω και να γεμίσουν τα πνευμόνια μου οξυγόνο.. να αγναντεύσω την θέα

που ανοίγεται μπροστά μου…και να δω την ελπίδα ζωγραφισμένη, να ξεπροβάλει μαζί με το πιο όμορφο ουράνιο τόξο…

Καθισμένη στην ψηλότερη κορφή του κόσμου, να μετρήσω τ’ αστέρια, να δω τον ήλιο ν’ ανατέλλει μέσα απ’ το γαλάζιο της θάλασσας και μαζί του….

να ξαναγεννηθώ κι εγώ…μέσα απ’ τις στάχτες μου…

Μα, είναι απλά μια φυγή  μου… που με ξαναγυρνάει στην αφετηρία…

μέχρι  την επόμενη φυγή…που θα έρθει για να μου δώσει …