Είμαστε σαν τα ψάρια μέσα στο νερό. Κολυμπάμε ανάμεσα σε δίχτυα. ’λλα είναι ορατά και άλλα όχι. ’λλα σε παγιδεύουν για λίγο και άλλα για όλη σου τη ζωή. Ζούμε περιτυλιγμένοι σε δίχτυα. Αλλά αυτό που επιμένουμε να ξεχνάμε είναι πως ένα μεγάλο μέρος τους το έχουμε υφάνει μόνοι μας και γι' αυτό, αντίθετα με τα ψάρια, μπορούμε να ξεφύγουμε ανά πάσα στιγμή. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Και ήρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι βρέθηκα αντιμέτωπη με τον φόβο που περιτριγύριζε στο μυαλό μου τον τελευταίο χρόνο. Δε μου το 'πε ποτέ, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Οι πράξεις όμως της τελευταίας εβδομάδας τον πρόδωσαν.

Θυμώνω με τον ευατό μου γιατί πονάει. Προδοσία; Όχι ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι. Όχι τουλάχιστον κάτι ουσιαστικό. Για την ακρίβεια ποτέ δεν υλοποίησε τίποτα απ' όσα υποσχέθηκε. Γι' αυτό και δεν τον πίστεψα ποτέ

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί "κόλλησα".  

Δεν νομίζω να υπήρξα ποτέ ... ηλίθια. Μάλλον ν' ακουμπήσω κάπου έψαχνα. Και δυστυχώς ακούμπησα σε λάθος ώμο. Ηθελημένα ίσως. Γιατί νιώθουμε πιο ασφαλής όταν ξέρουμε ότι θα πληγωθούμε.

Θυμώνω όταν νιώθω να χάνω τη μπάλα. Δεν είμαι έτσι εγώ.

Μήπως είχα ανάγκη να κολυμπήσω ανάμεσα σε δίχτυα; Που ήξερα ότι θα με πονέσουν;

Μα ξέρεις τί; ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ!