Καλοκαίρι. Καλώς ή κακώς, όλους μας περιβάλλει μια τρελλή χαρά. Μυρωδιές από θάλασσα, αλκοόλ, μεθύσια, έρωτα, sex. Και οι περισσότεροι, μια τέτοια βραδιά είναι έξω. Σ' ένα νησί. Σ' ένα μπαρ. Σε μια παραλία. Προσπαθούν να μεθύσουν με όλο το καλοκαίρι όσα έχουν αφήσει πίσω το χειμώνα.

 Δεν ξέρω τι πραγματικά μας συμβαίνει το καλοκαίρι. Είναι ίσως η ιδέα που μας τρώει το μυαλό. "Είναι καλοκαίρι. Πρέπει να τα κάνω όλα".

Εγώ πάλι, ποτέ δεν περιμένω το καλοκαίρι για να κάνω κάτι. Εκτός από μπάνιο στη θάλασσα (που ακόμα δεν έκανα φέτος), όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα κάνω και το χειμώνα. Γιατί μόνο έτσι μυρίζει καλοκαίρι ο δικός μου χειμώνας. Γι' αυτό, μια τέτοια νύχτα (μόλις έχει ξημερώσει 15Αύγουστος) είμαι σπίτι. Διακοπές, δεν έχω πάει ακόμα. Δεν μπαίνω στο bloody summer trip (όπως σοφά θα έλεγε ένας φίλος). Μπαίνω σ' άλλα trips όμως. Που δεν ξέρω άμα μ' αρέσουν. Ίσως να 'χει σχέση και με την ανωμαλία του ανθρώπινου μυαλού που έγραψα σε προηγούμενο post μου.

Σήμερα ήταν μια περίεργη μέρα. Ένιωσα άρρωστη ξαφνικά. Και προτίμησα τη μοναξιά μου. Μπροστά στην τηλεόραση. Είδα ότι άχρηστο μπορούσε να προσφέρει το μαγικό κουτί. Μόλις πριν από λίγο τελείωσα μια ακόμα επανάληψη του "θρυλικού" "Sex and the City". Και είχε θέμα τα παιχνίδια που παίζουν στις σχέσεις. Μεταξύ ανδρών και γυναικών. Έλεος!

Και πέρασαν διάφορα απ' το μυαλό μου σε διάστημα δευτερολέπτων. Και ξαφνικά εμφανίζεται μ' ένα μαγικό τρόπο ένας άνδρας απ' τα παλιά. Που μένει όμως στο παρόν μου. Με τη θέληση μου και χωρίς να το θέλω. Επειδή του το επιτρέπω αλλά επειδή του το απαγορεύω παράλληλα. Μα γιατί επιτέλους, ενώ συμβαίνουν τόσα στη ζωή μου, κι ενώ μου είναι τόσο αδιάφορος μου είναι τόσο απαραίτητος ταυτόχρονα? Γιατί χαλά ότι άλλο σκέφτομαι με την παρουσία του? Η ζωή μου δεν είναι μόνο αυτά. ’ντρες! Έχω πιο σημαντικά πράγματα να σκέφτομαι και να κάνω. 

Καπάκι, μου τραγουδά ο Μανώλης. Και μου φωνάζει "η ευτυχία είν' αυτό που περιμένουμε να 'ρθει". Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη "Πόση ανωμαλία κρύβει το ανθρώπινο μυαλό" .... επιτέλους?