Τις τελευταίες ημέρες το μυαλό μου κόλλησε σε μια σκέψη! Πόση ανωμαλία κρύβεται πίσω απ' το ανθρώπινο είδος? Θα μπορούσα να αραδιάσω εκατοντάδες παραδείγματα που ίσως να έδιναν μια απάντηση. Αλλά φευ!

 Σκέφτομαι.... και είναι όλα τόσο συκγεχυμένα. Θα προτιμούσα (αυτή τη στιγμή) να ήμουν ένα άβουλο πλάσμα. Που ότι του δίνουν να χαίρεται. Να λέει ευχαριστώ χωρίς γιατί και πως. Χωρίς να σκέφτεται γιατι!

 Δεν μπορώ. Έχω κολλήσει. Πόση ανωμαλία κρύβει τελικά το ανθρώπινο είδος?