...Και τραγελαφικό είναι σαν εμπειρία... και σαν γεύση, σε αφήνει με μια απορημένη έκφραση...  Οι φίλοι που τραγουδούν ή γράφουν οι ίδιοι, (ιδίως αυτοί, λόγω συνάφειας, ) θα το κατανοήσουν αμεσότερα...                      

   ... Είναι και εξωφρενικό ,επίσης, άνθρωποι που σε έχουν απορίψει παλαιότερα, να σε αποδέχονται τώρα, να σε χαρακτηρίζουν χαρισματικό και ώριμο "συνθέτη" (και καλά), να σε ρωτούν "ΜΑ, ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ;" ,  και απο την θέση τους  ως "κατέχοντες την κατάσταση, και έχοντες την δύναμη", να σε εξυψώνουν ... Θέλοντας φυσικά να χρησιμοποιήσουν μέχρι και τα τελευταία ψήγματα τού όποιου εμπορεύσιμου ταλέντου σου, όταν....   όταν...

   ....όταν ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, σε έχουν απορίψει παλαιότερα, ακούγοντας ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΥΛΙΚΟ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...  Δηλαδή, ΤΙ έγινε και μετουσιώθηκα εγώ σε ώριμο τραγουδοποιό, και τα τραγουδάκια μου σε "εξαιρετικά";

    ...Πριν δύο καλοκαίρια, μιλήσαμε με την Νεκταρία για κάποια πρόσωπα και καταστάσεις.. Ε!! λοιπόν, Νεκταρία, (αν το διαβάζεις), έπεσα ακριβώς στο ίδιο άταμο που σου έλεγα τότε, και που σου ανέφερα σαν παράδειγμα προς αποφυγή, ώς προς τα κριτήρια όχι μόνον αυτού, αλλα και των δισκογραφικών γενικότερα. Αυτή τη φορά, συνέβη αυτό που ανέφερα πριν... Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν με θυμόταν, και ....επανεξετάσθην...

   Μόνο που, πιστεύω οτι η (όποια) ωριμότητα και η πρωτογενής έμπνευση, είναι δύο διαφορετικά πράγματα ... Οχι ασύμβατα, αλλα ούτε και αναγκαστικά συμβατά... Είναι πιθανόν η ωριμότητα να σου επιτρέψει να επεξεργαστείς αυτό που έχεις μπροστά σου, αλλα το βασικότερο είναι να έχεις προγουμένως μέσα σου, αυτήν την Θεική μικρή φλογίτσα που μπορεί να σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα με άλλα μάτια, που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς, που σε πολιορκεί ασφυκτικα μέχρι να μπορέσεις να την μεταφράσεις, και που δίνει και στην πιό απλή λέξη, την δύναμη να γίνεται μητέρα...

   ...Μετά το τέλος της εποχής της αθωότητας, υποτίθεται οτι έρχεται η ωριμότητα , για να σου επιτρέψει να μετουσιώσεις οσα αποθήκευσες, και να τα ταξινομήσεις στα ράφια του ψυχισμού σου...  Ελα, όμως, που αυτή ακριβώς η άναρχη εισβολή εντυπώσεων, συναισθημάτων, ψυχικών χρωμάτων, είναι που κάνει ένα τραγούδι πρωτογενές, και κατάθεση εαυτού......

    Ζηλεύω εκείνους που κατάφεραν να έχουν μέσα τους ΚΑΙ τα δύο αυτά στοιχεία... Εγώ , απλά γνωρίζω οτι δεν γίνεται να αυτοταξινομηθώ...Πήρα αφορμή απο αυτό το φαινομενικά αστείο συμβάν, για να αραδιάσω κάποιες σκέψεις, για ένα -έτσι κι αλλοιώς- τεραστιο θέμα συζήτησης...

   ... Σαν μια κάπως κωδικοποιημένη αναφορά σε εκείνα που -εγώ προσωπικά-  νοιώθω σε σχέση με όλα αυτά, παραπέμπω  στην φωτογραφία επάνω...

      Καλημέρα σε όλους...