20 (χρόνια)

7 (παιδιά)

24 (ώρες)

....

....

Τις προάλλες χρειάστηκε να μείνω για ένα διάστημα μόνη με τα δύο παιδάκια μιας φίλης μου, στο σπίτι της.

Με τη μεγάλη μας ένωσε γρήγορα δυνατή χημεία :). Μετά από λίγη ώρα παιχνίδι μέσα στο παιδικό δωμάτιο, κι ενώ φαινόταν ότι ζωγράφιζε στο γραφειάκι της, ήρθε ξαφνικά εκεί που καθόμουν, χωρίς να της πω κάτι ή να της το ζητήσω, και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα φιλί διαρκείας στο μάγουλο. Περιττό να πω ότι με τρέλανε! :)

Το μικρότερο όλη την ώρα χαμογελούσε! Μία τρέλα κι αυτό! Αλλά και μία αέναη κίνηση: να σκαρφαλώνει (με λίγο κόπο, αλλά απόλυτη επιτυχία) σε δερμάτινοι καναπέδες και τραπέζια και να πρέπει να είσαι από πάνω, μην τυχόν πέσει με το σβέρκο ή χτυπήσει άσχημα. Αγχώθηκα μαζί της, αφού δεν καθόταν σε ένα μέρος, κι ένιωθα την ευθύνη να μην την αφήνω από τα μάτια μου. 

Κι ύστερα σκέφτηκα τη φίλη μου: Δεν δουλεύει, αλλά οτιδήποτε κι αν κάνει μέσα ή έξω από το σπίτι, πρέπει να έχει το νου της (και τα μάτια της) στα μικρά. Μου φάνηκε απίστευτα κουραστικό όλο αυτό. 24 ώρες είναι σε εγρήγορση, σε έγνοια για άλλους περα από τον εαυτό της. 

Έτσι μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι μία ημέρα full time μητέρας, που  δ ε ν   έχει βοήθεια, είναι πιο κουραστική από μία ημέρα εργαζόμενης γυναίκας (που δεν είναι μητέρα), γιατί αυτή τουλάχιστον μπορεί κάποια ώρα να χαλαρώσει, χωρίς να έχει την ευθύνη τρίτων πάνω της.

Χθες παρακολούθησα την εκδίκαση μιας αγωγής διατροφής για 5 ανήλικα παιδιά που η μητέρα έκανε στο όνομά τους, εναντίον του πρώην συζύγου της. Συνολικά είχαν 7 παιδιά, τα δύο μεγαλύτερα, ενήλικα πια. Αφελείς, ίσως, οι πρώτες μου σκέψεις, αλλά εξέφραζαν απορία για το πώς αυτοί οι άνθρωποι χώρισαν, δεδομένου ότι είχαν πάρει την τόσο μεγάλη και δύσκολη απόφαση να γίνουν πολύτεκνοι γονείς. Αν η ανατροφή ενός παιδιού είναι ένα υπέροχο μεν, αλλά δύσκολο και υπεύθυνο έργο, η ανατροφή επτά παιδιών είναι, στα δικά μου μάτια, μία τεράστια, ηρωική προσπάθεια. Συζητώντας το με τη συνάδελφο που χειριζόταν την υπόθεση κι ενώ είχα ήδη ακούσει μαρτυρικές καταθέσεις σχετικά με το ότι ο πατέρας συνεχώς βγαίνει και διασκεδάζει, έμαθα ότι όταν τον κάλεσε στο γραφείο να συζητήσουν εκείνος της είπε: "20 χρόνια δούλευα, κουράστηκα. Θέλω να κάνω κι εγώ τη ζωή μου". 

Θεωρώ σημαντικό να αποφασίσει ένας άνθρωπος να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και  να τη ζήσει, όπως επιθυμεί. Αυτού του είδους η υπεύθυνη στάση απέναντι στον εαυτό του, όμως, πρέπει να είναι υπεύθυνη και απέναντι στη μέχρι τώρα πορεία του στη ζωή, απέναντι σε αυτά που με συνειδητή πράξη και απόφαση δημιούργησε, έτσι δεν είναι; Μιλάμε για παιδιά που δεν μπορούν να τραφούν μόνα τους, που έχουν ανάγκη τη φροντίδα των μεγάλων, αν όχι για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα, τουλάχιστον για την επιβίωσή τους.

Φαίνεται αδιανόητο ένας πατέρας να αποφασίζει να ζήσει χωρίς στερήσεις εις βάρος των παιδιών του. Ο νόμος, όμως, έχει προβλέψει το αδιανόητο και πέρα από αυτό: Επιτάσσει να διατρέφει ο γονιός τα ανήλικα τέκνα του, ακόμα και όταν διακινδυνεύει η δική του διατροφή, δηλ. ακόμα κι όταν δεν επαρκούν οι πόροι του, για να συντηρηθεί ο ίδιος.

Αν και αγαπώ τις κατηγοριοποιήσεις, δε θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με "διαφορές ανδρών-γυναικών". Θέμα ψυχής είναι το πως πράττει και συμπεριφέρεται ο καθένας κι όχι θέμα φύλου. Πιστεύω, όμως, ότι λόγοι βιολογικοί, πρακτικοί, και κοινωνικοί - ίσως- οδήγησαν αφενός στο να μην είναι η μητέρα ο κύριος "προμηθευτής" της οικογένειας, αφετέρου στο να πλειοψηφούν οι περιπτώσεις που μετά από ένα διαζύγιο μένουν μόνες γυναίκες με παιδιά κι όχι άνδρες με παιδιά, 

Αναπόφευκτα το μυαλό μου "έτρεξε" σε κάποιες μελέτες που κάνουν λόγο για δραματική μείωση του βιωτικού επιπέδου των γυναικών με παιδιά μετά από ένα διαζύγιο. Δεδομένα στοιχεία στις μελέτες αυτές ήταν ότι οι γυναίκες έχουν την επιμέλεια των παιδιών κι ότι δεν έχουν επαρκείς οικονομικούς πόρους (δηλ. ή ότι δε δούλευαν πριν το διαζύγιο ή ότι, ακόμα κι αν δούλευαν, δε θα επαρκούσε ο μισθός τους, χωρίς αυτόν του συζύγου τους, για να ζήσουν με τα παιδιά τους).   

Ποιο ήταν αρχικά το θέμα μου; Α, ναι, ότι η ανατροφή παιδιών είναι μία full time job...