Το κορίτσι της φωτογραφίας είναι από αυτά που αν τα δεις στο δρόμο μπορεί να σου φανούν και αδιάφορα. Όταν τραγουδάει όμως νομίζεις πως η φωνή της είναι δύο χέρια που σου κρατάνε το πρόσωπο και δε σε αφήνουν να κοιτάξεις ούτε αριστερά, ούτε δεξιά...

Για την Μαρία Παπαγεωργίου είδα πως έχει ξαναγίνει λόγος παλιότερα εδώ στο ΜΗ αλλά εγώ χθες τη είδα πρώτη φορά. Τυχαία αφού βρέθηκα σε ένα χώρο που δεν ήξερα καλά – καλά τι θα συμβεί... (έχω γίνει πολύ spontaneous τώρα τελευταία....)  

Όταν κλείσεις τα μάτια σου νομίζεις πως ακούς μια ώριμη τραγουδίστρια που ο χρόνος και η πείρα της επιτρέπουν να χειρίζεται τη φωνή της  με τόση ευαισθησία. Αυτό το κορίτσι που δεν ξεπερνά τα 25 έπαιρνε την μορφή της κάθε φράσης που τραγουδούσε και δε σε άφηνε να χάσεις ούτε λέξη.

Πολλές καλοσύνες τώρα και χαλάω το profile του blog… λίγες γραμμές ακόμα όμως για να γράψω το ρεφρέν που μουρμούριζα στο αυτοκίνητο...

‘’αν το κορμί σου είναι η γη σου...

φύτεψε πάθη , θέρισε ενοχές

βάλ’ τη σοδειά σου, μες’ τη ποδιά σου

πούλα τη σε παζάρια, σε αγορές... ‘’