Βράδυ στην έρημη πόλη, μονάχα εγώ και η δική σου σκιά που με

ακολουθεί παντού..

Χαμένη στους δρόμους που κάποτε περπατήσαμε μαζί…

ακούω ακόμα το γέλιο σου..

Νιώθω ακόμα το άγγιγμα σου..κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε…

Πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη… πόσα όνειρα έχει χωρέσει μέσα της…

Πόσοι έρωτες …έχουν διαβεί  τα δρομάκια της…

στο πλακόστρωτο μονοπάτι του πάρκου…διακρίνω ένα παγκάκι…

είναι εκείνο που καθόμασταν τα βράδια…

Με το φαναράκι στο πλάι …να φωτίζει την αγάπη μας…θυμάσαι;;

Άρχισε να χιονίζει..μα δεν με νοιάζει ..κάθομαι..προσπαθώντας…

να ξορκίσω τις στιγμές…

Η ματιά μου πέφτει στα ονόματα μας που σκαλίσαμε πάνω στο ξύλο…

και η σκέψη μου ταξιδεύει...στον όρκο που δώσαμε το ίδιο βράδυ… 

«Για πάντα μαζί…»

Αυτό το για πάντα….μου δίνει δύναμη…κι ας μην βγήκε αληθινό…

Τις πιο δύσκολες ώρες τις έχω περάσει εδώ…χωρίς εσένα…

Ανάβω ένα τσιγάρο…αυτή η κίνηση με κάνει να χαμογελάω…

Ήταν η πρώτη κίνηση που έκανες…πάντα…σ’ αυτό το παγκάκι…

Κάτι τραβάει την προσοχή μου λίγο πιο πέρα…ένας θόρυβος…

Μάλλον θα είναι το σκυλάκι που μου κάνει παρέα… απόψε

έχω ανάγκη να με νιώσει κάποιος…και αυτό το μικρό..ξέρει να

λέει τόσα πολλά χωρίς να μιλάει…φτάνει μια ματιά …

Μια μελαγχολική ματιά δικιά του…

Για να μου πει… μην φοβάσαι είμαι εδώ…

Βυθισμένη στις σκέψεις μου…δεν κατάλαβα πως κάποιος με πλησίασε…

Είσαι όνειρο….ψέλλισα…μα δεν μου απάντησες…με κοίταζες μονάχα…

βαθιά στα μάτια…και μου είπες τόσα πολλά…

Ύστερα…πήρες ένα καρφί ..που ήταν πεσμένο…και σκάλισες κάτι…

στο παγκάκι μας…μετά κάθισες…άναψες ένα τσιγάρο….και όταν αυτό

τελείωσε.. χάθηκες με βήμα αργό…..

Έμεινα εκεί…να σε βλέπω να φεύγεις….ξανά…

Δεν είχα την δύναμη να διαβάσω ότι έγραψες…μα  δεν ήθελα να κοιτάξω

πουθενά αλλού…με νίκησες….πάλι…

Κάτω από τα ονόματα μας …συμπλήρωσες…