Μουρανο, τα ειχε  δει στην βιτρινα, ηξερε ότι είναι ακριβα κρυσταλλα,φτιαγμενα  εκει καπου στην Ιταλια.

Ομορφα  πολυτιμα  ακριβα.

Με  οποια φορτιση μπορει να εχει η λεξη.

Εκει στην βιτρινα  ένα  κομματι  πανακριβο σε  χρωμα  ανταυγειες  αισθηση.

Στην βιτρινα.

Διπλα του   δυο μικρα   ακομα   μονακριβα το συντροφευαν και ένα μεγαλυτερο

Παρεκει.

Εβγαζε,  παραξενο,μια μελωδια το πρωτο αν εσκυβες ν’ αφουγκραστεις.

Γλυκοηχη  καποιες  αρμονικες  που γεμιζαν την ψυχη.

Εφευγαν και ταξιδευαν μακρυα  .

Πολύ πιο μακρυα  από την βιτρινα .

Αν αφουγραζοσουν  θ’ακουγες  σιμα  δυο ακομα  μελωδιες  .

Τρυφερες  αισθαντικες.

Η μουσικη ταξιδεψε  και ταξιδεψε.

Ένα βραδυ , παραξενο βραδυ  εφτασε μεχρι τον Νοτο.

Καποιος  που δεν ειχε υπνο  δεχτηκε  σαν βαλσαμο  το ηχοχρωμα .

Και εμεινε  ν’ ακουει

Να  αισθανθει  να ξεχαστει να ταξιδεψει  μαζι  μάυτη .

Αυτό που τον μαγευε  ηταν  μια μελωδια  που ειχε υποσταση μορφη .

Παντα εχει μορφη .

Αφεθηκε να ταξιδεψει μαζι της.

Νυχτες  και μερες,  μερες που ηταν  νυχτα , νυχτες που ηταν μερα.

Και όταν πια  το συνορο  χαθηκε  στο αρμα  του Φαεθωνα

Κι όταν τα  συνορα δεν ηταν συνορα εσκυψε τρυφερα  πανω στην

Μορφη μελωδια την ακραγγιξε  με τα δαχτυλα της ψυχης του

Διακριτικα   ζεστα   προσεκτικα  ν’ αφουγκραστει καλυτερα.

Αγαπουσε την  μελωδια   αγαπησε  και την μορφη της μοιραια.

Οι Μουσες δεν ηταν μαζι του.

Το αρμα  ξεκινησε  ως  το χει καθημερνο  συνηθειο  και ξαναορισε τα συνορα

Δεν σφαλλει  το αρμα.

Το ξημερωμα  η μελωδια  ντυμενη  πολυτιμο γυαλι  του χαρισε  το πιο ομορφο χαμογελο της

Απλωσε τα χερια  να την κρατησει  λιγο ακομα.

Την ικετεψε  να μεινει  λιγο ακομα.

Ο Φαεθωνας    πανω στο αρμα ξαναχαραξε  τα συνορα.

Και οι δικες του Μουσες δεν ηταν πια εκει.

Ένα πολυτιμο συμπλεγμα Μουρανο  φανταζε  μακρυνο στην βιτρινα

Το σουρουπο.

Χαθηκε  η μορφη.

Η μελωδια   ακουγονταν ακομα.