Οι λέξεις πάντα λιγοστές, μα τα φτιασίδια χίλια,
είχε το βλέμμα  καθαρό και κόκκινα τα χείλια.
Κι αν λάτρεψε την ομορφιά, την έκανε θεό της,
φτωχό και στείρο έμεινε, έλεγαν, το μυαλό της…

Όταν τη χτύπησε βαριά κάποιος παλιός δεσμός της,
στα χέρια του ξεψύχησε-μαθεύτηκε ο χαμός της.
Στου πάθους το βασίλεμα έφυγε, να προλάβει,
τι κι αν κανείς δε μπόρεσε ποτέ να καταλάβει…

Παγίδεψε με τη μορφή και δε τη νοιάξαν τα άλλα
γνώμες δεν υπολόγισε, κι από ντροπή, ούτε στάλα!
Με το κορμί ζωγράφισε ότι είχε μες στη σκέψη,
στη λάγνα αφή θρυμμάτισε του πνεύματος την τέρψη.

Όταν τη χτύπησε βαριά κάποιος παλιός δεσμός της,
στα χέρια του ξεψύχησε-μαθεύτηκε ο χαμός της.
Στου πάθους το βασίλεμα έφυγε, να προλάβει,
τι κι αν κανείς δε μπόρεσε ποτέ να καταλάβει…