Kαι ναι....Είμαι πτώμα, κοιτάζω τον καθρέφτη και σιχαίνομαι που υπάρχει. Κι αυτό γιατί δεν έχω την δύναμη να χαμογελάσω και να του δώσω με την συμβολή μου την υπόσταση που του αρμόζει. Και μου έχουν έρθει όλα μαζεμένα. Μια το σκυλάκι που βρήκα στο πεζοδρόμιο και πέθανε, μια το σχολείο... Τελευταία χρονιά σου λένε μετά. Θα αλλάξει πάλι και το σύστημα. Εγώ, ευτυχώς, φέτος τελειώνω και μετά ούτε να τους δω ούτε να με δουν! Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους κι από μακριά και αγαπημένοι! Βγαίνει στη σύνταξη ο διευθυντής μας και τα παιδιά σκέφτηκαν να του κάνουμε από ένα δωρό και μία τούρτα! Προσωπικά, δεν θα είχα πρόβλημα και δεν θα έφερνα καμία αντίρρηση αν ήταν σωστός απέναντι σε κάποια πραγματάκια. Και προς Θεού, δεν εννοώ την αποβολή που έφαγα! Αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο κομμάτι στην ζωή μου, αλλά οκ. Έφταιξα και δεν είπα και κουβέντα. Είναι νόμος ότι απαγορεύεται πλέον το κάπνισμα και στα σχολεία και σε δημόσιους χώρους. Αλλά ειδικά στα σχολεία. Άσχετα αν έχω κλείσει τα δεκαοχτώ, έπρεπε να το σεβαστώ αυτό και να πάρω την τιμωρία μου. Αν και δεν με έπιασε ο καθηγητής να καπνίζω, αλλά να κρατάω μία γόπα και μάλιστα σβησμένη, πριν καν χτυπήσει το κουδούνι!!! Και αυτό το κορυφαίο << Πώς σε λένε στο επίθετο αγαπούλα μου;>> να σου κλωνίζει τα νεύρα κάθε τρεις και λίγο...Μα να με πει και αγαπούλα μου; Μπλιαξ και μόλις έφαγα!!! Λες και δεν ήξερε το όνομα μου, ας πούμε... Τέλος πάντων, μέσα στα τρία χρόνια φοίτησης μου στο λύκειο, πήρα και μια αποβολή.... Να έχω να λέω, ρε παιδί μου! Βασικά, είναι δύσκολο για όλα τα παιδιά να συνηθίσουν στους νέους νόμους που έχουν βγει προς τα έξω. Πρώτον, δεν έχουμε όλοι την ίδια ηλικία. Στο σχολείο μας υπάρχουν και άτομα τα οποία μπορεί να είναι και είκοσι και τριάντα χρονών. Δεν μπορείς τώρα να πεις σε έναν μαντράχαλο ίσα με εκεί πάνω να μην καπνίσει, επειδή το λέει ο νόμος! Είναι μεγάλος και κάνει ότι αυτός επιθυμεί. Δευτερόν, δεν καπνίζουν όλα τα άτομα το ίδιο διάστημα. Άλλοι είναι πιο εθισμένοι από κάποιους άλλους και μπορεί να εμφανιστούν και διάφορα σύνδρομα. Αλλά, γενικά, δεν μπορούν να απαιτούν τον ουρανό με τα άστρα απο εμάς. Είμασταν σε ένα σχολείο που ήταν υπό διάλυση και κάναμε ότι θέλαμε και τώρα, ξαφνικά, επειδή πήγαμε σε νέο κτήριο τι; Επειδή άλλαξε το σχολείο τι; Απαγορεύονται όλα... Δεν χάνονται έτσι εύκολα όλες αυτές οι συνήθειες!!! Στο μόνο που συμφωνώ, είναι στο ότι θα περιορίσουν το κάπνισμα ανήλικα παιδιά. Αν και στοίχημα βάζω, μόλις σχολάμε, θα τα ξεσκίζουν τα καημένα τα πακέτα με τα τσιγάρα... Καημένα! Σχήμα λόγου...!!! Το θέμα λοιπόν, δεν είναι η αποβολή. Το θέμα είναι ότι εμείς κανονίζαμε να πάμε μία εκδρομή. Από αυτές τις τελικές, τις εφταήμερες. Θα ήταν και η τελευταία μας, άλλωστε. Υπήρξε μεγάλο αλαλούμ, γιατί η εκδρομή αυτή ήθελε κάποιον να στάξει φράγκα. Και σχεδόν κανένας δεν ήθελε να δώσει από την τσέπη του. Είτε γιατί είχε άνεργους γονείς είτε γιατί ήθελε να τα κρατήσει για την πάρτη του! Τέλος πάντων, με χορούς και πώληση ημερολογίων, χειροποίητων παρακαλώ, μαζέψαμε κάποια χρήματα! Λέγαμε να πάμε κάποιες μέρες στην Βουλγαρία με αυτά τα λεφτά, αλλά και πάλι δεν έγινε. Έπρεπε να μαζέψουμε γύρω στο μισό της τάξεως από άτομα και οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να έρθουν, λόγω ενός συγκεκριμένου ενδοσχολικού προβλήματος. Οπότε τα λεφτά έμειναν στο ταμείο. Καλά ως εδώ σου λέω και μου λες. Ναι, αλλά τώρα που σε ένα μήνα κλείνουν τα σχολεία και ούτε ένα μήνα, δηλαδή, για το πάσχα... Ήρθε ξανά στο θέμα συζήτησης το τι θα γίνει με την ύπαρξη αυτών των χρημάτων! Όλοι μας είπαμε να πάμε καμία μονοήμερη κάπου εδώ κοντά και έφτανε άμα παίρναμε ένα μικρό λεωφορειάκι. Ε, δεν είμαστε και τα τρελά άτομα στην τρίτη λυκείου, έλεος. Δεν έγινε όμως δεκτό από τον διευθυντή. Η δική του ιδέα ήταν να μοιραστούν τα λεφτά ως εξής: Να δώσουμε κάποια χρήματα για την σπασμένη εξώπορτα και για την πόρτα της πρώτης τάξης, να αγοραστούν ράφια και ότι μείνει να γίνουν πίνακες, φυσικά με υπογραφή δωρεάς της τρίτης! Και έρχομαι να τοποθετηθώ τώρα! Την σπασμένη την εξώπορτα, που από την γέννηση της ακόμη ήταν χαλασμένη, θα την πληρώσουμε εμείς; Ή την σπασμένη την πόρτα από την πρώτη; Επειδή θυμήθηκε ένα πρωτάκι να το παίξει ήρωας και τσαμπουκάς; Ούτε ήρωας είναι ούτε τίποτα και άμα το βρω, έχει να ακούσει γερό κύρηγμα. Εμείς βγάλαμε την πίστη μας για να μαζέψουμε κάποια λεφτουδάκια και άλλοι θα τα φάνε; Σαν την πολιτική ένα πράγμα; Μαζί του πάντως σίγουρα δεν θα τα φάμε! Ούτε μαζί τα βγάλαμε, αλλά ούτε και μαζί θα τα φάμε! Και ακόμη χειρότερο να μας τα φάνε... Και γιατί στην τελική να κάνουμε πίνακες δωρεά; Και οι πίνακες τι; Πικάσο θα είναι; Γιατί να κοστίσουν τόσο; Στην τελική, τόσους αρτίστες έχουμε στο σχολείο, ας ζωγραφίσουν κάτι, έλεος πια. Από πού και ως πού αποφασίζει αυτός για τα λεφτά μας; Λες και τα πρωτάκια με τα μυαλά που κουβαλάνε, θα έχουν το αίσθημα της χαράς και θα κάθονται να χαζεύουν με τις ώρες τους πίνακες! χαχα Ας γελάσω... Το μυαλό τους είναι πως να φάνε, πως να βρούνε λεφτά για να έχουν τσιγάρα κρυφά από τους γονείς, πως να κάνουνε κοπάνες και βόλτες με τα μηχανάκια! Το θεωρώ ανούσιο, δηλ. το όλο σκηνικό. Χίλιες φορές να τα δώσουμε σε κάποιο ίδρυμα αν είναι να μην έχουμε το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσουμε για εκδρομή! Και εκτός από αυτό, δώσαμε συν ένα ευρώ για την τούρτα του και φύγανε αρκετά από το ταμείο για την αγορά του δώρου. Λευκόχρυσο ρολόι. Δεν λέω, πανέμορφο και υπέροχο. Αλλά γιατί να γίνω τόσο ανοιχτός ξαφνικά σαν άνθρωπος στον συγκεκριμένο διευθυντή; Τι μας πρόσφερε; Ισα ισα, μας έκοβε και τις εκδρομές που είχαμε δικαίωμα να πάμε σαν παιδιά και οι αποβολές αβέρτα και μερικές φορές, χωρίς σοβαρό λόγο. Απλά και μόνο επειδή ξυπνούσε με νεύρα. Τέλος πάντων, έχει και περίεργα άτομα. Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος αγάπη μου...Ποτέ δεν ήταν!