Σκορπίστηκες στα μάταια, ροκάνισες τα χρόνια,
ως κι ο καθρέφτης που κοιτάς δε δείχνει πια συμπόνια.
Οι έρωτες δραπέτεψαν… και  στης καρδιάς τ’ αμπάρι
σκαλίζεις τα αδιέξοδα ,μα χάρτινο το φτυάρι.

Οι ξοδεμένες σου αντοχές άρχισαν να απειλούν
πως τη σιωπή που τις κρατά θα σπάσουν κι έξω θα βγουν.
Θα πέσουνε σα λαίλαπα να κάψουν το παρόν σου,
θολό μέλλον θα αφήσουνε και άδειο το παρελθόν σου.

Σε μάγευε ο κίνδυνος ,δε δείλιαζες μπροστά του,
τώρα χαζεύεις το μυαλό στο ξανακύλημά του…
να ταξιδεύει στα παλιά, να νυχτοπερπατάει
σα μεθυσμένος που ,θαρρείς, μόνος παραμιλάει.

Οι ξοδεμένες σου αντοχές άρχισαν να απειλούν
πως τη σιωπή που τις κρατά θα σπάσουν κι έξω θα βγουν.
Θα πέσουνε σα λαίλαπα να κάψουν το παρον σου,
θολό μέλλον θα αφήσουνε και άδειο το παρελθόν σου.

Μελοποιημένο από τον Ιούλιο Διακογιάννη στο:

http://www.myspace.com/juliosd