Που, χάθηκες βασίλεμα

και νούφαρο της λίμνης,

ονείρων μου τα βότσαλα

σαν έριχνα βαθιά?

Ανασεμιά υάκινθου

διαρκώς πως αργοσβήνεις

στης πόλης την απρόσωπη

ισόβια καταχνιά!

Αμόλυντη που, χάθηκες

του κύκνου ομορφάδα

στον ήλιο καθώς φτέριαζες

μια κάτασπρη ορδή?

Άνυδρες κοίτες άφησες

σε ποταμίσιο διάβα,

να πνίγουν το συναίσθημα

ν' αυξάνουν την οργή!

Χλωμό ηλιοτρόπιο

απόγειρες στους ίσκιους

που, χάθηκες ανέπαφο

χωρίς να σε θωρώ?

Στη καπναιθάλη έσβησες

μαζί με τους ιβίσκους

αυθόρμητα απο μέσα μου

αυτό, δε το μπορώ!

Αηδόνι αργυρόηχο,

γλυκόλαλε ερημίτη

στη ρεματιά βουβάθηκες

που, χάθηκες και συ?

Τώρα των αποκρουστικών

ασμάτων μόνο η θλίψη

αφύσικα και βαρετά

μονότονα αντηχεί!

Που, χάθηκες εννιάφυλλη

λευκή μου μαργαρίτα

που σε μαδούσα επίμονα

να βρω αν μ' αγαπά?

Σβήνει η πλαγιά που άνθιζες

γεμάτη αποκαί'δια

το βλέμα μου που ν' απλωθεί

τώρα, με τι καρδιά!

Που, χάθηκες γιορταστική

ομορφιά των χρυσανθέμων

του φθινοπώρου π' έφερνες

ολόγλυκη χροιά?

Κακάσχημη απομίμηση

αυτό π' έχει απομείνει

σ' ένα καλάθι πλαστικό,

κινέζικη ανθεμιά!

Που, χάθηκες μεθυστική

ευωδιά των αρωμάτων

πίσω απο κάδους σκουπιδιών

που παίζουν τα παιδιά?

Τριγύρω μου καθολική

η έκλειψη χρωμάτων

πέφτει βαριά, ασήκωτη

θαρρείς, σαν ...βλαστημιά!!