Μια φορά κι’ ένα  καιρό σ’ ένα μακρινό χωριό, ένας αδαής  χωρικός  αποφάσισε, να γίνει κυνηγός.  Κατέβηκε στη πόλη αγόρασε ντουφέκι, σκάγια και όλα τα συμπράγκαλα και ετοιμάστηκε για το πρώτο του κυνήγι. Τη παραμονή  της πρώτης του κυνηγητικής εξόδου,  τηλεφώνησε στο δάσκαλο του χωριού και  έμπειρο κυνηγό να του ζητήσει κάποιες συμβουλές.  Μωρ’ Πατριώτη  δάσκλε  δε μ’ λες  κατ’  τις  για τ’ κνήγι  γιατ’ ξερς  πουρνό, πουρνό  ξεκνάω να κνηγήσω.

Πολύ ευχαρίστως  αποκρίθηκε ο δάσκαλος.  Κατ’ αρχήν  από είδη κυνηγίου  τα πήρες όλα, είσαι  έτοιμος?

Πανέτμος!

Ωραία!  Τότε, είναι πανεύκολο.

Για λέε.

Παίρνεις  τη κατάλληλη στάση, βάζεις  το ντουφέκι στον ώμο και μόλις δεις το κοπάδι  να περνά  φτερουγίζοντας από  μπροστά σου σημαδεύεις με το ένα μάτι  μπροστά απ’ το πουλί και μπάμ-  μια, κάτω η αγριόχηνα.

Α΄ ι  τουτνς  είν  ούλου?  Σγά  τς κνηγούς, ακούστηκε πριν κλείσει το τηλέφωνο ειρωνικά.

Το επόμενο πρωινό  αρματώθηκε τη καραμπίνα, ζώστηκε τη ζώνη με τα φυσίγγια και τις θήκες για τα θηράματα  και αναχώρησε τραγουδώντας  για τη λίμνη των κυνηγών.

Πέρασαν κάμποσες  ώρες και κει κατά το απογευματινό σούρουπο  επέστρεψε κατάκοπος και ταλαιπωρημένος!

Με το που μπήκε στο σπίτι να σου και χτυπάει το τηλέφωνο ήταν ο δάσκαλος  που με αδημονία  ρώτησε. Έλα τι έκανες,  πως πήγε το κυνήγι,  σκότωσες αρκετές  πάπιες?

Σβνιά κι’ αποσβνιά,  (σκατά κι’ απόσκατα) αποκρίθηκε όλο τσατίλα.

Γιατί, δεν είχε στη λίμνη τίποτε?

Γμτη κπάδια σ’ λέω!

Τότε γιατί δε κατάφερες  να πετύχεις   ούτε μία αγριόχηνα?

Μάλν  οι σμβλές π’ μ΄ είπες  φταιν!

Για  εξηγήσου να ακούσω, τι έκανες?

Τσαλαβούτσ’   τθέσ’   πμείπες,  μπάζω  στκάνη  τμπάμια,  σκών  του τφέκι,  σμαδεύω  μτμάτι του ένα  απ’ μπρος τ΄ τσόνι,   και προβολώ,  αμ’ δε.  Να μη στα πλυλογώ  δάσκλε   απ’κφάλισ’  δυο κλά μπάμιες  τίτπσ’ άλλο!!

Ποιες μπάμιες βρε μ…….. έκανε να φωνάξει ο δάσκαλος  άλλα συγκρατήθηκε και έκλεισε το τηλέφωνο  προτού  ξεσπάσει  σε τρανταχτά  γέλια.