Ειναι μερες που γυρναω και κοιταω το κενο
Νεκροκεφαλη στο χερι δε γυρευω για να βρω
Δεν με νοιαζει αν αξιζει ή αν οχι πια να ζεις
Ο καθρεφτης ηταν ψευτης απο Χιονατη εποχης

Ειναι μερες που ζηταω λιγο αγαπη και οξυγονο
Μασκα δε γυρευω και ουτε του ερωτα το γονο
Δεν με νοιαζει αν τα κλαματα μου κανουνε ρυτιδες
Γεμισε η ψυχη μου απο αγχη, λεγομενων λεπιδες

Κι ειμαι ακομη εδω και σε κοιτω ενα βημα πριν το γκρεμο
Ο αερας σφυριζει στο αφτι μου, φλερταρει με το κορμι μου
Κι ειμαι ακομη εδω και σε κοιτω ενα βημα πριν το Χαρο δω
Με φωναζει με χερια ανοιχτα κι ομως κανω πισω διχως να ξερω το γιατι...