Μικρό λιθάρι ,έπιασε

το χέρι της τινάζει.

Το ρίχνει μέσα στο νερό,

τα ύδατα ταράζει.

Στους  κύκλους τους επάλληλους

τα όνειρα μου αφήνω,

να βρέχουνε  τα πόδια της

μπροστά  της,  ν’ αργοσβήνω.

Του έρωτα  μια  σαϊτιά

σε τοξοβόλα  χείλη,

με αρμονία  όπλισε

ευθύς , και την αφήνει.

Φτάνει ,και  βρίσκει τη καρδιά

στο πορφυρό κουρνιάζει

αίμα μου, π’ αναπάντεχα

αρχίζει ,σιγοβράζει!

Ξάφνου, κελάιδισμα πουλιών

τη σκέψη μου ομορφαίνει,

…εργόχειρο το  είναι μου

στ’ αδράχτι  της  π’ υφαίνει .

Χρυσός  ιστός  το μήνυμα

που πλέκεται στα μάτια,

τυλίγει  ευθύς  τα όνειρα

σ’ ερωτικά  γινάτια!